​Proloog
''Hier neem jij de camera van je moeder maar.'' M'n oma duwde de voor mij zo herkenbare oud oranje cameratas van m'n moeder in m'n handen. Ik wist niet of ik blij moest zijn. Ik voelde me eigenlijk dood ongelukkig, omdat het voorwerp in mijn handen in mijn bezit was gekomen doordat ze op 45-jarige leeftijd stierf aan een hersentumor. Met tegenzin nam ik de cameratas aan van mijn oma. Zelf hechte ze er veel waarde aan, omdat ze jarenlang samen met haar man een fotozaak had gerund in Krimpen aan den IJssel waar ook mijn moeder had gewerkt. De liefde voor fotografie zat al jaren geworteld in onze familie.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

Eenmaal thuis stopte ik de oranje cameratas ver weg. Pas jaren later zou ik hem tevoorschijn toveren om erachter te komen dat de AV-1 Canon camera van m'n moeder tot m'n verdriet niet meer bleek te werken. Wat ik toen nog niet wist, was dat er bij mij in de straat in Rotterdam-West waar ik destijds woonde een man woonde die analoge camera's repareerde. De oplossing had al die tijd pal voor m'n neus gelegen. 

​

Daar kwam ik 11 jaar later achter toen ik zelf mama werd. Vlak voor de geboorte van mijn prachtige dochter Rosalie kocht ik een analoge camera in een vintage winkel. Puur op geluk, want de verkoopster kon mij niet vertellen of de Minolta nog werkte. Maar iets in me zei, dat ik de camera moest kopen. Ik weet nog als de dag van gisteren, hoe het voelde toen ik die camera voor het eerst gebruikte. Het was een stralende dag. Roos was net een paar dagen oud en lag lekker in haar wiegje in het luchtledige te staren.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

​

Toen ik haar zo zag liggen in de ochtendzon dacht ik ineens aan m'n nieuw verworven XG-1 Minolta analoge camera en trok die snel tevoorschijn. Ik keek door de lens en was opslag verliefd. Op Roos en het wat 'oude' beeld dat tevoorschijn kwam zodra ik door het kijkgat tuurde. Een golf van puur geluk maakte meester van me. Klik. Het klikte. Meteen.

​

Een paar dagen en 36 foto's verder liet ik m'n allereerste rolletje ontwikkelen bij Fotozaak van der Graaf op de Meent. Man wat spannend. Zouden de foto's zijn gelukt? Werkte deze camera wel? Een paar uur later kreeg ik het antwoord toen m'n rolletje al was ontwikkeld en de prints van de negatieven waren afgedrukt. Met klamme handjes van de spanning zat ik op het houten bankje voor de fotozaak. Ik had geen rust in m'n lijf om de foto's thuis op m'n gemak te bekijken. Ik moest ze gewoon meteen zien.

​

Tranen

Wat een magische foto's. Ik kon maar net m'n tranen van geluk bedwingen. Het leek wel alsof de wereld even stil stond. Alleen de foto's in m'n handen bewogen tussen m'n nieuwsgierige vingers door. Ik vond de foto's zo zo mooi, zo puur. Vele fotorolletjes volgden. En ruim een jaar later toog ik zelfs met deze Minolta camera naar de Franse alpen. Ook nam ik een andere Canon camera, de AF35M Canon, mee die ik in de oranje cameratas had gevonden. Geen idee of die het deed. Daar zou ik na m'n trip wel achter komen. Op hoop van zegen, nam ik hem ook maar gewoon mee.

​

Alpen

M'n trip naar de Franse bergen was er niet zomaar eentje. Als kind had ik daar heerlijke zomers met mijn ouders en broertje beleefd. Wekenlang stonden we op een simpele camping aan een meer dat was omringd door bergen. Op een klein uur rijden van de camping bevindt zich een wandeltocht naar de Glacier Blanc die ik als klein meisje samen met mijn vader had beklommen. Omdat mijn vader een jaar na mijn moeder overleed door zelfdoding, wilde ik graag die tocht nog eens voltooien. Gewoon omdat ik daar zoveel goede herinneringen aan had en het leek me goed om het verdriet van het gemis van mijn ouders, ik had ze namelijk dolgraag opa en oma zien worden, te doorvoelen en van me af te wandelen. In hoeverre dat dan ook mogelijk is.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

​

Het werd een memorabele reis die ik zelfs door een lawine bijna met de dood moest bekopen. juist op dat gigantisch angstige moment, of juist daardoor, wist ik wel wat ik wilde: een avontuurlijk leven leiden en er verhalen in woord en beeld van maken. Zoveel mogelijk vergezeld door Roos. Ik voelde daar in de Franse alpen zo goed wat zulke bergtochten met je ouders met je doen als kind. Ze maken levenslange fijne herinneringen. Momenten die je voor altijd bij je draagt en waar je met veel liefde en weemoed op terugkijkt wanneer je geliefden er niet meer zijn.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

​

Na deze reis vond ik via een zoektocht op Google de man in Rotterdam-West die de AV-1 Canon camera van mijn moeder kon maken. De andere Canon camera leek het overigens gelukkig nog te doen. Ik heb er bergen foto's mee gemaakt, voornamelijk van de bergen. Een jaar later toog ik opnieuw richting de Glacier Blanc. Ditmaal niet met mijn Minolta, maar met de twee Canon camera's van mijn moeder. En ditmaal ging ik later in het jaar, zodat er geen lawinegevaar was en bereikte ik wel de refuge van de Glacier Blanc. De refuge die destijds het eindstation was van de tocht samen met mijn vader. Ik bleef er ook slapen. Door de aanwezigheid van mijn moeders camera's en de liefde van mijn vader voor de bergen voelde ik mij er allerminst alleen. Ik sliep als een roosje in de refuge. Een voor mij magische berghut waar ik snel met Roos hoop neer te kunnen strijken om daar herinneringen voor het leven te maken én om dat moment te laten vereeuwigen op een camera filmrolletje. 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

 

 

Over

Chantal Lindsen (1984) woont in Rotterdam en schrijft over haar avontuurlijke leven samen met haar dochtertje Roos. Een uniek verhaal in woord (handgeschreven) en beeld (analoog) van een alleenstaande hoogsensitieve moeder over verlies, rouw, helen, liefde, loslaten, spiritualiteit, gezondheid, creativiteit, leren durven vertrouwen op je intuïtie, terugkeren naar moeder natuur en bovenal terugkeren naar jezelf. Naar je Iki(gai). Want haar motto is: ''Wees geen eenheidsworst, maar volg je eigen pad.'' De lijfspreuk van haar vader die ze 11 jaar na zijn overlijden, heeft omarmd.

​

Nawoord

Na haar hbo studie Communicatie werkte Chantal Lindsen 5 jaar op een communicatie-afdeling en daarna 3 jaar bij een reclamebureau. In 2011 begon ze als freelance journalist voor onder meer het AD-Rotterdams Dagblad en maakte voornamelijk verhalen over Rotterdammers die hun eigen pad volgen. Geinspireerd door al die verhalen besloot ze begin 2020 het roer om te gooien. Ze stapte uit haar comfortzone door niet alleen andermans verhalen meer op te tekenen, maar ook die van haarzelf.