Wie wel eens een paar ski’s of een snowboard heeft ondergebonden, kent het zalige gevoel van totaal gedachteloos van de berg afzoeven. Je bent zo druk bezig met de activiteit dat alleen het nu telt. Je voelt de sneeuw, de ski’s, je lichaam en je bewustzijn. Alles versmelt letterlijk en figuurlijk tot een enkele entiteit. Je gaat totaal op in de ervaring, zonder aan iets anders te denken of afgeleid te worden. Je ego lost op en je wordt deel van waar je mee bezig bent. Je raakt in een flow.
De tranen springen in mijn ogen en het voelt alsof iemand m’n keel dichtknijpt wanneer ik een ‘appje’ van het thuisfront ontvang met daarin de mededeling dat mijn bijna 2 jaar oude dochtertje een griepje te pakken heeft. Ik zit in een van de skiliften van het wintersportgebied Val Thorens in Frankrijk. De strak blauwe lucht, het waanzinnige uitzicht op de bergen en de knappe man naast mij, kunnen me even gestolen worden. M’n gedachtes zijn bij mijn meisje die bij haar vader in Rotterdam ziek op de bank ligt.
Terwijl ik aan haar denk, hoor ik een stemmetje dat zegt dat ik haar op dit moment niet beter maak door me hier zorgen te gaan zitten maken. Toch lukt het me niet om m’n negatieve gedachten op positieve gedachten te zetten. Terwijl ik zit te treuren, heeft de lift zijn bestemming bereikt. Met ski’s en al spring ik uit het liftje en focus me op het parelwitte parcours voor me. Zodra ik de berg begin af te dalen, verdwijnen mijn zorgen als sneeuw voor de zon en verschijnt er weer een dikke glimlach om m’n lippen.
Man wat is skiën toch heerlijk. Je hele lijf in beweging voelen. Geen tijd voor andere gedachtes behalve de gedachte om zo vloeiend mogelijk die berg af te zoeven. Tijdens het skiën beland ik zonder daar moeite voor te hoeven doen in een flowtoestand. Tijdens het skiën geniet ik intens van het gigantisch mooie speelterrein dat moeder natuur ons biedt. Wat heeft een mens nog meer nodig? Schreeuwende reclames op tv willen ons van alles wijsmaken, maar ik kom er steeds meer achter dat ik voldoende heb aan het beoefenen van mijn passie, oftewel mijn Ikigai, een natuurlijke speeltuin, een handvol lieve mensen om mijn heen en leven in goede gezondheid.
Het spelen in de natuur brengt me niet alleen in een flow, maar geeft me ook nog eens gratis wijze levenslessen. Zo zie ik de hobbelige piste als het leven ansich dat ook geregeld obstakels biedt. Het is aan mij om ervoor te kiezen hoe ik deze hobbels neem. Ga ik eromheen, eroverheen of neem ik de tijd om te kijken of er een andere weg is. Terwijl ik vol over de hobbels vlieg en moeite heb om m’n evenwicht te bewaren, zie ik vanuit mijn ooghoek dat mijn vriend naast de piste naar beneden zoeft en veel sneller beneden is.
Hij wenkt me te komen naar het off piste deel ,,Dat kan ik nog helemaal niet joh!’’ wijs ik hem op de vingers. ‘’Kan niet, bestaat niet, is jouw motto toch?” kaatst hij met een grijns terug. Ik glimlach en ga hem voor in de dikke laag poedersneeuw. Na 25 meter gaat mijn ski veel te diep de sneeuw in waardoor ik met een smak voorover val. Ik kom niet meer bij van het lachen. Mijn vriend ook niet. ,,He, maar je hebt het wel geprobeerd. Het leven is gewoon een kwestie van doen en vallen en weer opstaan.’’ Hij trekt me omhoog uit de sneeuw. Ook een leermoment voor iemand die graag alles zelf op wil lossen. Soms mag je je best even laten helpen.
Na een dag lang spelen in de sneeuw krijg ik een appje dat het alweer wat beter gaat met onze dochter. Moe maar voldaan ploffen we ’s avonds in ons appartement neer. Het valt me op hoe gelukzalig ik me voel, een soort verlicht zelfs en verre van moe in mijn hoofd die er een handje van heeft om zaken te overdenken. Daar had ik vandaag geen tijd voor toen ik in een flow zat. Ik voel me opgeladen en kijk nu alweer uit naar een volgende flow in de sneeuw.