Rechts van me: goddelijke man in hangmat die me zielsgelukkig maakt. Links van me: reusachtige bergen en koraalblauw bergmeer die ik bekijk vanaf een onbewoond eilandje in Zwitserland. Ik zit tegen de kano waarmee ons allereerste avontuur bij de berg aka Monte Cervino in Nederland begon. Gisteren voeren we ermee naar dit afgelegen eilandje en sloegen er ons wildkampeerplek op.
Vanmorgen plukte deze goddelijke creatie die luistert naar de naam Thomas bramen voor ons waarna hij zich snel van al zijn kleding ontdeed en poedeltje naakt in het ijskoude bergmeer sprong. 'Pas op voor de stenen' riep ik allang te laat. 'Die zijn hier niet,' grijnsde hij terug vanuit het water. Ik leunde over het hekwerk dat onbevoegden van dit eiland moet weren en zag allemaal rotsen. Ik keek van de keien naar Thomas. Hij lachte me toe. Het leven lacht ons toe.
Afgelopen nacht maakte Thomas me in het holst van de nacht wakker. ,,Ga je mee sterren kijken?'' In dekens gewikkeld, keken we vanaf 'ons' houten bankje op het puntje van dit eiland naar de sterrenhemel. Het was magisch. Windstil. Alleen hij en ik en triljoenen lichtgevende zielen die boven ons fonkelden en alleen in het donker kunnen laten zien dat ze er altijd zijn. We zeiden geen woord, maar genoten intens van dit natuurlijke schouwspel dat we voor het eerst samen aanschouwden.
Een paar uur eerder was Thomas bij 'ons' bankje voor me op z'n knieën gegaan. Met het bloed op z'n knie dat hij had opgelopen tijdens de klimpartij via de rotsen vanaf het water naar dit eiland knielde hij voor me neer: ,, Lieve Chantal, je maakt me zo intens gelukkig. En haalt iets bij me naar boven wat niet eerder iemand heeft gedaan.'' Ik weet het, ik voel het. In de auto die dag had ik de tranen van geluk over z'n wangen zien rollen. Hij kneep mijn hand fijn. Ik de zijne. ,, Je maakt me zo ontzettend gelukkig Chantal.'' Net als eerder in de auto kneep ik nu opnieuw zijn hand fijn. Ik heb zijn hand al meermaals vastgeknepen en weet dat ik dit de rest van ons leven zal blijven doen.
Want Thomas maakt ook mij intens gelukkig. We voelen en vullen elkaar zo goed aan. Vinden dezelfde dingen leuk, geven elkaar genoeg ruimte, lachen, praten, huilen, dansen, seksen, zoenen, schrijven, lezen, creëren, zorgen voor elkaar én leven op onze manier: voluit, intens, avontuurlijk, liefdevol, intuïtief.
Vandaag had ik ineens weer gruwelijk veel last van m'n voorhoofdsholteontsteking. Ik voelde me zwaar gefrustreerd en ellendig. Zoveel snot, zoveel pijn. Geen puf om samen wat leuks te doen. Gelukkig is Thomas helemaal in z'n element hier en rommelt hij lekker wat aan. Ik hoef hem niet te vermaken. Het is een prachtmens en ik wil hem graag nog veel beter leren kennen en kijken hoe we onze liefde verder kunnen vergroten. Onze bloeiende relatie bloeiend houden en verder verdiepen. Dat is wat ik wil.
Gisteren in de auto besefte ik ineens dat ik het afgelopen jaar m'n (groene) rugzak vol bullshit uit het verleden heb geleegd, zodat ik hem nu kan vullen met liefde en tal van avonturen samen met mijn bergman. De man waar ik zo lang naar heb uitgekeken om te ontmoeten en op het moment dat ik dacht: 'ach laat maar zitten, ik ben helemaal zielsgelukkig samen met Roos', stond hij voor m'n neus.
En nu ligt hij op nog geen 5 meter bij me vandaan in zijn hangmat te slapen terwijl ik tegen onze We-no-nah kano zit te schrijven die we leende van de kanoshop van Outdoor Valley. Het is deze kano waarmee we ons allereerste avontuur in het Lage Bergse bos beleefden. We stapten samen in het bootje niet eens beseffende dat het misschien wel voor altijd zou zijn.
Het doet me goed om nu eindelijk in m'n dagboek te zitten schrijven terwijl ik tegen de donker groene kano aanzit. Het was Thomas z'n idee om deze kano mee te nemen naar de bergen. Al sinds de eerste seconde dat het houten vaartuig op de auto ligt, voelt het als een groot avontuur. De saaie zwarte Seat is met de kano op het dak ineens een stoere avontuurlijke auto geworden. Menig mens heeft al zijn of haar hoofd verdraaid als we langsrijden. Als we samen de kano van het dak tillen en vullen met onze tassen kijkt iedereen langs de kant gebiologeerd toe. Alsof ze niet eerder een kano zagen varen. Toegegeven, ik heb er hier ook nog geen eentje gezien. We lijken uniek, verre van eenheidsworsten.
