Als ik zeg dat ik iets 'nooit van m'n leven ga doen', weet ik inmiddels dat 'nooit' op een dag veranderd in 'ooit'. Het universum kent het woord 'nooit' en 'niet' niet, dus pas op met die twee woordjes ;) Want zoals te lezen in m'n blog 'De bergweg naar jezelf' over m'n eerste solo avontuur waarbij ik drie sportklimmers ontmoette en schreef ik dat ik nooit van m'n leven aan de rots zou gaan hangen. Mij niet gezien! Ik heb enorm hoogtevrees en het leek me gewoon dood-, maar dan ook echt doodeng. Alleen al bij het idee om aan zo'n touw hoog boven de grond te bungelen, draaide m'n maag zich om.
En toch hing ik nog geen jaar nadat ik deze drie klimmers had ontmoet op exact dezelfde plek aan de wand. Ik weet nog ontzettend goed dat ik voor m'n tentje op camping Ailefroide op m'n slaapmatje lag te schrijven in m'n dagboek en dat ik ineens opschreef dat het me toch wel leuk zou lijken om in dat gebied eens te gaan sportklimmen. Gewoon voor de ervaring. Dan kon ik achteraf echt zeggen dat het doodeng is.
Via Ferrata
Wonderwel werd ik een dag later aangesproken door een wat oudere Nederlandse man die zich afvroeg wat dat meisje zo moederziel alleen op deze camping deed. Na een praatje pot, wat overigens al snel uitmondde in een zwaar gesprek over het leven, want heel lekker in m'n vel zat ik toen niet, besloot de man, Patrick genaamd, met de vraag of ik soms zin had om met hem en een vriend een Via Ferrata te gaan doen. Ik had nog nooit van een 6a ofzo gehoord, laat staan van de Via Ferrata in de Pays des Ecrins.
''Er kan je niks gebeuren. We hijsen je in een gordel en maken je vast aan de wand. En dan is het gewoon een kwestie van je voeten op de ijzeren stangen zetten en je met je handen goed beethouden aan de ijzeren stangen. Na deze tocht ben je van je hoogtevrees af,'' aldus Patrick. Lang verhaal kort. Na dit avontuur snakte ik naar meer avontuur en na een stevige lunch hees ik mezelf opnieuw in een klimgordel, trok klimschoenen aan en maakte mezelf vast aan het touw dat Patrick samen met Wil al voor me had uitgehangen aan de wand. Het is vast een 4'tje of hooguit een 5a geweest, maar ik weet nog hoe doodeng ik het vond. Ik zou het nooit meer doen...
''I like having fun when I have fun. I don't like being told that it's time to have fun.'' - Alex Honnold
Nooit werd nog een paar keer klimmen met hetzelfde gezelschap in de Ardennen waar ik ook ene Roos leerde kennen. We wisselden telefoonnummers uit, want ze bleek ook in Rotterdam te wonen en vertelde me dat ze bij Klimmuur Rotterdam klom. Ik heb haar nooit gecontact, maar nadat een grote schrijfopdracht in duigen viel en ik voelde dat ik met geen mogelijkheid meer nog een woord op papier kon zetten door een burn of wellicht bore out of gewoon een hopeloze writersblock, sjeesde ik naar Klimmuur Rotterdam.
Wanhoop
Eigenlijk was ik gewoon de wanhoop nabij en ineens schoot me dat gevoel dat ik had tijdens het rotsklimmen te binnen: een enorm gevoel van vrijheid. M'n hoofd moest uit, of eigenlijk vooral leeg, want het zat tot de nok toe vol. Dan maar naar de nok van de Rotterdamse klimwand.. En met klimmen is het onmogelijk om ergens aan te denken, want dan flikker je onherroepelijk van de wand af. Het leek me het ideale tegengif voor whatever was happening to me..
Ik weet nog heel goed dat ik de hal binnenstapte en vroeg of ze een baan voor me hadden, plees schrobben, maakt niet uit. ,,Ohh we zoeken per direct iemand voor de jeugdclub, je komt als geroepen.'' Ik had enige ervaring met kids door het geven van kidstrainingen bij Natuurlijk Sportief.
Toen ik wegreed van huis richting de Klimmuur had ik me voorgenomen dat ik per 1 april een ander leven wilde, ver weg van het computerscherm. ,,Kun je vrijdag al beginnen? Uhmm even kijken, dat is 1 april,'' vroeg de bedrijfsleider. Ik kon m'n oren niet geloven, maar zei vanuit de grond van m'n hart 'ja'. Man wat had ik een zin om hier dagen te gaan vertoeven in deze kleurrijke avontuurlijke hal. Ver weg van de stadsdrukte, ver weg van m'n computer en alle schrijfdeadlines, ik was ze meer dan beu..
Yorumlar