Als kersverse moeder en de daarbij behorende gebroken nachten hunkerde ik naar een week slaap. Zodoende boekte ik een paar dagen kamperen op een boerderij in Noord-Frankrijk. Even niks en niemand om me heen behalve de natuur en rust, heel veel rust. Man wat had ik daar behoefte aan. Dit plan liep totaal anders. De vakantie werd één groot avontuur in de Franse Alpen én werd het keerpunt in mijn leven. Ik vond letterlijk en figuurlijk mijn (berg)weg terug. En juist daar leefde ik weer van op.
‘Sjezus wat ben je toch legendarisch.’ Met grote pretogen kijkt de guitige barista van koffiezaak de Coffee Company aan de Meent in Rotterdam, aka m'n tweede huis, over mijn schouder mee terwijl ik een week kamperen boek op een boerderij in Noord Frankrijk. ,,Ik ben doodop man.'' Dex lacht: ,,Ja, snap ik, maar de meeste moeders zouden om bij te komen afreizen naar een lux resort. Jij wilt toch weer avontuur.''
Samen met een avontuurlijke vriend, Nick Platje van reisorganisatie Rewild, besluit ik eerst nog even een nachtje wildkamperen in eigen land, bestemming nog onbekend. Dat was althans mijn in de CC uitgestippelde plan...
Het is zondagochtend. Mijn telefoon vertelt me dat het 6.00 uur is. Gisteravond zijn Nick en ik neergestreken op een natuurcamping in het Leenderbos. Nick slaapt nog. Ik staar naar zijn zonverbrande buitengezicht. Zijn gelaat vertelt een verhaal dat terug leidt naar de bergen. Hij ademt letterlijk avontuur in en uit. Ik besluit resoluut om niet naar Noord-Frankrijk, maar naar de bergen af te reizen. Ze roepen me!
Meteen na dit besluit voel ik me zo blij als een klein kind. Waarom had ik er niet eerder aan gedacht om gewoon lekker naar de bergen vlakbij Grenoble te rijden. Naar de Glacier Blanc waar ik als kind graag met mijn wijlen vader hikte. Ondanks alle jaren samen zijn het juist deze momenten in de bergen met hem die me het meest voor de geest staan. Ik word nog altijd blij als ik aan die tijd denk.
Ik kijk naar de stoere Mountain Man die naast me in de tent ligt. Nick lijkt qua uiterlijk best op mijn vader. Ook delen ze de liefde voor het buitenleven. Mijn vader ging sporadisch met vrienden naar de bergen. Nick heeft er zijn leven aan gewijd. Voor mij staat vast dat als mijn vader de bergen niet de rug had toegekeerd voor zijn drukke zakelijke leventje, hij nu nog in leven zou zijn geweest. De natuur zou de demonen uit zijn kop hebben gehaald. De negatieve gedachtes die hem elf jaar geleden deden doen besluiten zichzelf van het leven te beroven op een plek waar hij juist zijn leven terug had kunnen vinden: in het bos.
Het Leenderbos blijkt voor mij de ideale plek om te ontwaken. Ik voel me uitgerust en helder van geest. De eerste zonnestralen verlichten de koepeltent. De vogeltjes fluiten hun ochtendlied. Ik ben klaarwakker. Nick nog niet. Desalniettemin wil ik hem meteen mijn plan vertellen. ,,Ik ga naar de bergen,’’ fluister ik. Nick tuurt door zijn inmiddels half geopende ogen naar mijn blijde kop. ‘’Moet je doen man.’’
Leven in het moment
‘’So you are not coming at all?’’ De boerin van de boerderij in Noord-Frankrijk is not amused, omdat ik drie uur voor aankomst laat weten niet te komen. Shit, daarom heb ik er een hekel aan om me vast te pinnen aan iets of iemand. Ik wil gewoon doen waar ik op dat moment zin in heb. Wijze les voor de volgende keer.
,,Ik heb er een hekel aan om me vast te pinnen aan iets of iemand. Ik wil gewoon doen waar ik op dat moment zin in heb.’’
Dag 2
De camping die op de route van mijn eindbestemming, camping Ailefroide, ligt, reserveerde ik voor de zekerheid wel per telefoon. Niet nodig, vertelt Davide, de eigenaar van Camping La Vologne, me net als ik bij hem slechts 11 euro afreken voor mijn overnachting met een tent, een croissant, een stokbrood en drie flinke bakken koffie to go. ‘’Als je op de terugweg weer hier wilt slapen, kom je maar gewoon. Je hoeft niet te bellen. Er is genoeg plek op de camping, het is nog geen hoogseizoen.’’ Ik voel meteen opluchting. Op mijn slippers hobbel ik naar mijn auto om m’n thermofles te pakken die de eigenaar gaat vullen met koffie.
Terwijl Davide koffie zet, strijk ik met mijn dagboek neer in zijn café aan huis. Ik wil eerst nog even mijn avonturen die ik tot nu toe heb beleefd met pen op papier zetten. Ik zit al even verzonken in mijn gedachten als hij de koffie naast me neerzet. De campingeigenaar kijkt me stralend aan. ,,Je bent de eerste die hier zit. Dit was eerst een stal, maar de afgelopen maanden heb ik deze plek eigenhandig omgebouwd tot restaurant voor mijn campinggasten,'' vertelt hij me trots. ,,Het ziet er prachtig uit,'' zeg ik hem naar waarheid en ga weer verder met schrijven.
Al schrijvend denk ik aan de ijskoude nacht. In gedachten hoor ik opnieuw het geluid van het stromende bergriviertje pal voor m’n tent dat me als slaapmuziek in de oren klonk. Gisteravond kwam ik om 21.00 uur aan op de camping. Precies toen de zon onderging. Gelukkig kan ik vrij rap m’n tent opzetten. Ik voelde me helemaal in m’n element toen ik dat deed. Binnen tien minuten stond de tent in de harde wind te wapperen. Had ik toch maar mooi even zelf gedaan.
Maar fack wat was het koud vannacht! Uiteindelijk heb ik me in een wollen deken gewikkeld en ben ik zo in m'n slaapzak gaan liggen. Het hoofdeinde trok ik met het koord strak om m’n hoofd heen, precies zoals ik Nick had zien doen de nacht ervoor. Het had geholpen, want vanmorgen om 8.00 uur werd ik wakker in een warm 'bed'. Buiten was het al licht. In mijn tent dus ook. Daar ging m’n plan om rond 7.00 uur op te staan en vroeg te vertrekken. Ach boeiend ook, het plan is dat er geen plan is. Alleen een doel: de Glacier Blanc beklimmen.
‘’Het plan is dat er geen plan is. Alleen een doel: de Glacier Blanc beklimmen.’’
Daarom wil ik vannacht overnachten op camping Ailefroide die aan de voet van de Glacier Blanc ligt. De autorit is vanaf Camping La Vologne nog verder dan dat ik dacht: maar liefst 7 uur rijden. Om goed wakker te worden neem ik een flinke teug van de koffie en leeg ondertussen m'n kop op papier. Dat was namelijk wel mijn plan. Veel schrijven. Met pen en papier. Alleen zo krijg ik eruit wat ik wil. En wat ik wil, is schrijven over buitenavonturen. Ik voel aan alles dat dit het begin is van nog veel meer avonturen.
En voor avontuur hoef ik helemaal niet op anderen te wachten, zoals ik altijd deed. Ik kan het avontuur gewoon zelf aangaan. Wat een bevrijdend gevoel! En ik mis niemand. Ik voel nu alleen dat ik mezelf gemist heb man. Wow en niet zo’n beetje ook. Hoe kan ik Chan nou zo lang zo ver weg hebben gestopt? Voor wie? Voor mannen? Het roer moet om, want ik wil Roos meegeven: ‘'wees geen eenheidsworst, maar volg je eigen pad.’’ En kinderen luisteren niet, ze kopiëren.
‘’Ik voel alleen dat ik mezelf gemist heb man.’’
Ik neem nog een flinke hap van m’n stokbrood met soja boter en honing en denk aan de foto in m’n tweede dagboek waarop ik als klein meisje in de bergen ben. Zittend aan een houten tafel in een refuge met enkel een stokbrood en water voor m’n neus. Omringd door de bergen. Ik ben dik tevreden. Dat zie je aan mijn gezicht op de foto. De man die me de liefde voor verwilderen in de bergen bijbracht, maakt de foto. Thanks pap!
Dag 3
Glacier Blanc
‘’I didn’t need you, but now I know that I always will. I know that I’ll be safe with you.’’ Poehee deze woorden uit het liedje dat Allart schreef naar aanleiding van de ontmoeting tussen Nick en mij, een paar weken geleden, is zo van toepassing nu. Sjeetje man, alsof Allart al wist dat ik Nick hier nodig ging hebben in de bergen. Want zonder zijn hulp kom ik niet boven vandaag. De Glacier Blanc heeft me zojuist op angstaanjagende wijze het antwoord gegeven waar ik naar zocht, zonder te weten dat ik daarnaar zocht.
Ik stond net oog in oog met de tong van de gletsjer. Met mijn schoenen diep weggezakt in de sneeuw, ik kon de refuge al zien toen ik een hoop gegrom hoorde. Ik verstijfde van angst. Ik hoopte dat het geluid veroorzaakt werd door een helikopter, maar ik wist eigenlijk wel beter. Ineens kreeg ik nog twee wandelaars op de gletsjer in het vizier. Ook zij stopten met lopen en keken mijn kant op. Ik voelde ze denken: ‘wat doet zij daar alleen in de sneeuw?’’ Dat was in ieder geval wel hetgeen wat ik dacht.
Het grommen hield aan en ik was zo fucking bang voor een lawine. In een klap zou die berg sneeuw me zonder pardon wegvagen van de wereld. Gelukkig bleef de lawine uit, maar ook zonder die klap besefte ik me in een klap hoe blij ik ben met mijn leven en vooral met de komst van Roos. Ik wil helemaal niet dood. Ik wil verder met leven en vaker de bergen in. Deze tocht doet me juist beseffen hoe fijn ik het hier op aarde vind. Al mis ik wel m’n wijlen Mountain Man, m’n vader. En dat gemis heb ik keihard weggestopt, voel ik nu aan mijn bloedende hart.
‘’Ook zonder die klap besef ik me in een klap hoe blij ik ben met mijn leven.’’
Gewoon even lekker quality time samen met m’n pa. Roos heeft gelukkig nu wel lekker een week lang quality time met haar vader. Ik ben heel blij voor haar. En blij voor mezelf dat ik nu een week lang quality time heb met mezelf. Lekker wandelen hier in de bergen, genieten van het uitzicht en het zonnetje. Dat was m’n bestemming/doel. Schrijven, met pen en papier, analoog fotograferen met de camera van mijn wijlen moeder, kamperen en de Glacier Blanc zien.
Magnifiek uitzicht
En nu zit ik op de route terug naar het dal op de berg te schrijven. Het uitzicht is werkelijk magnifiek, onbeschrijfelijk mooi gewoon. De lucht boven m’n hoofd is strak blauw, de witte bergtoppen steken er mooi vanaf. De wind waait klitten in m’n haren. De zon brand sproeten in mijn gelaat. Het leven had een stuk slechter kunnen zijn momenteel. Snakkend naar adem. Bedolven onder een dik pak sneeuw. Niemand in de buurt om me er levend uit te scheppen..
De rust hier is zo fijn. Ik heb geen bereik met m’n telefoon. Terwijl ik hier zit te schrijven, voel ik een enorme opluchting, omdat ik ben omgekeerd. Ik heb de refuge op de Glacier Blanc niet gehaald, maar ik was niet meer aan het genieten van de tocht. En dat was nou net wel m’n doel. M’n poten zakten keer op keer tot heuphoogte de sneeuw in. Met m’n andere been kon ik m’n been eruit trekken, maar wat als beide benen weg zouden zakken? Het was ook fucking koud zo met m’n spijkerbroek die steeds natter werd door de sneeuw.
Om helemaal boven te komen, had ik echt iemand nodig. Zo alleen door die sneeuw banjeren op de gletsjer was echt te gevaarlijk. Ik heb een Mountain Man nodig en ik wil hem ook besef ik me nu. Samen avonturen beleven is gewoon leuker. En je komt verder. Een week zo alleen avonturen beleven, is ook leuk en ik ben fucking trots op mezelf dat ik dit doe allemaal. Tot op zekere hoogte kan ik ver komen, maar wil ik verder naar de top, en vandaag letterlijk, dan heb ik iemand nodig.
‘’Tot op zekere hoogte kan ik alleen ver komen, maar wil ik verder naar de top, en vandaag letterlijk, dan heb ik iemand nodig.’’
Iemand met wie ik meer van dit soort verwilder tripjes kan maken, want juist dat vind ik heerlijk. Hier in de natuur met zo min mogelijk luxe waardoor ik teruggeworpen word op mezelf en op m’n creativiteit, voel ik dat ik leef. Het boeit me niet dat het vannacht min 3 was in m’n tent en dat ik achter een boom moest poepen. Ik heb zo weinig nodig om gelukkig te zijn besef ik me nu.
Ik wil gewoon lekker vaak de bergen in, avonturen beleven, verhalen maken, foto’s schieten. Man ik ben nu al zooo benieuwd naar de foto’s op m’n rolletjes. Ik ga ze zondag meteen laten ontwikkelen. Ik hoop vooral dat ze zijn gelukt. Bij het vorige rolletje ben ik vergeten m’n camera lichtdicht te maken door hem af te tapen, super kut!
‘’Hier in de natuur met zo min mogelijk luxe waardoor ik teruggeworpen word op mezelf en op m’n creativiteit, voel ik dat ik leef.’’
Dagboek
Terwijl ik hier op de berg in mijn dagboek zit te schrijven, besef ik me ineens dat het pas een maand geleden is dat ik mijn eerst pen strepen in mijn dagboek zette. Al schrijvend, kwam ik er al snel achter hoe erg ik de bergen miste en hoe graag ik er weer wilde zijn. Het was inmiddels alweer vijf jaar geleden en nu is het me binnen een maand gelukt om die kant op te gaan. En dat voelt helemaal niet gek. Het voelt alsof ik al wist dat dit ging gebeuren.
Alsof ik van te voren dit verhaal al heb geschreven. Kan dat? Je verhaal schrijven en er dan naar gaan leven? Door te schrijven wat je wilt, ga je je gedachtes in je hoofd visualiseren en je mind is mega krachtig. Of worden we aangestuurd door iets anders? Het universum? Ik kijk naar de strakblauwe lucht boven m'n hoofd en mijmer nog even verder. Heeft iets ons levenspad allang voor ons bepaald? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat wanneer je een duidelijk doel hebt en je de controle over je leven loslaat, de juiste mensen en dingen als vanzelf op je pad komen.
‘’Wanneer je de controle over je leven loslaat, komen de juiste mensen en dingen als vanzelf op je pad.''
Tijdens het autorijden gisteren besefte ik me ineens eindelijk hoe je los moet laten. Door nu te leven! Niet in het verleden, niet in de toekomst, maar nu. Ja, ik wilde graag naar die refuge waar m’n vader ooit die foto van me nam met m’n stokbrood in m’n bakkes, maar ik leef nu en verder lopen over de gletsjer voelde niet goed. Ik had stiekem wel gehoopt natuurlijk dit wat ik nu op papier zet allemaal bij de refuge van Nicolas te kunnen schrijven, maar hey het uitzicht dat ik nu heb, is ook fucking mooi. En ik zit op m’n favoriete berg. Mijn stekkie. En reken maar van yes dat ik hier nog eens terugkom.
Man ik kijk er sowieso nu al naar uit om hier met Roos te lopen. Lekker quality time samen. Ik wil gezond leven, sporten en zelf veel avonturen beleven, zodat ik genoeg ervaring heb om m’n dochter veilig mee op pad te kunnen nemen, want dat is wat ik graag wil. Samen avonturen beleven in de bergen. En misschien zit zij ook wel later, net zoals ik nu, ergens op deze berg haar eigen verhaal op te schrijven en staat ze er foto’s te maken. Ik pak de roze boekenlegger uit mijn rugzak met daarop haar foto. Zo is ze toch een beetje bij me. Ik voel een brok in m'n keel en er ontglipt me een traan die over m'n wangen biggelt.
Eigen pad
Ach als ze maar lekker haar eigen pad kiest en niet perse het mijne volgt. Ze moet doen wat zij wil. Maar ik kan en wil haar wel laten zien hoe leuk dit pad is en vooral hoe fijn het is om je eigen pad te volgen. Hoe belangrijk dit is voor zowel je lichamelijke en geestelijke gezondheid. Ik voel me zoveel rustiger in m’n kop nu ik hier in de bergen ben met enkel natuurlijke prikkels. M’n huid, die er een handje van heeft om bij een teveel aan stress of te weinig slaap er de ene na de andere puist uit te poepen, is met de dag aan het opknappen. Man ik word echt niet goed van die rode pukkels op m’n kop.
Maar de natuur helpt me een handje hier of eigenlijk heb ik mezelf geholpen door de natuur in te gaan. Ik ben echt dankbaar voor het feit dat mijn ouders me de liefde voor de natuur, schrijven en analoge fotografie (onbewust) mee hebben gegeven. En ik besef me hier des te meer hoeveel je als kind kopieert van je ouders. Luisteren deed ik misschien niet altijd even goed, maar ik denk dat als ze me nu hier zouden zien zitten, dat ze heel trots zijn op zichzelf.
‘’Ik besef me hier des te meer hoeveel je als kind kopieert van je ouders.’’
De afdaling gaat een stuk vlotter dan het omhoog klimmen. Eenmaal beneden bij de auto besluit ik naar een dorpje te rijden om ergens een koud glas blond bier te drinken. Pelvoux blijkt het dichtstbijzijnde dorp waar een café huist dat open is. Met een voldaan gevoel plof ik neer en trek de kaart tevoorschijn die ik zojuist bij een zaakje op de hoek van het café kocht. Even het thuisfront op mijn manier, met pen en papier, laten weten dat ik heelhuids van de berg ben gekomen en nu alweer snak naar nog veel meer avontuur. Want daar ben ik voor in de wieg gelegd.
Dag 4
Oh man, man, man wat is deze verwildertrip fijn joh! Ook vanwege de spontane ontmoetingen en de bijbehorende goede gesprekken tijdens m'n reis. Zoals met een drietal bergbeklimmers, Josephine, Michael en Guillemme, die ik gisteren bij mijn aankomst op camping Ailefroide heb leren kennen. De jongens zijn werkloos en vullen hun dagen met klimmen. De 25-jarige Josephine uit de UK woont nu in een bus in de buurt van Grenoble. Ze werkt als bezorger voor Deliveroo. Ze werkt zo min mogelijk en klimt zoveel als ze kan. Alle drie zijn ze zo ontspannen. Wat een verschil met de mensen die ik ken in Rotterdam. Die staan continu aan. Ik voel hun gespannenheid. Bij deze drie voel ik alleen maar ontspannenheid.
Ze zijn non-stop in de natuur en hangen zo vaak als ze kunnen aan de wand, omdat dat hetgeen is wat ze het liefste doen. Dus dat is wat ze doen. Vandaag beklimmen ze een 6b, whatever that means, en klimmen ze zo’n 500 meter. Een flinke klim. Zo hoog ook. Als je daarboven hangt, besef je pas hoe hoog 900 meter is. De afstand die soloklimmer Alex Honnold zonder touw aflegde. We hebben alle vier de film Free Solo gezien.
De jongens zijn overigens niet heel spraakzaam. Wel aardig. Een ding viel me vanmorgen tijdens het ontbijt op toen ik vroeg waarom ze van hun passie niet hun werk maken. Michael wil vooral zelf klimmen en niet de verantwoordelijkheid dragen voor iemand anders z’n veiligheid. Josephine is bang dat ze dan geen tijd meer heeft voor haar passie: klimmen. Klimles geven, is weer gewoon werken. Fietsen is ook haar passie, maar sinds ze voor de fietskoerierdienst Deliveroo werkt, fietst ze niet meer. Geen tijd meer voor.
Ik denk aan mijn eigen passie: schrijven. Sinds ik als freelance schrijver ben begonnen, ben ik gestopt met het maken van mijn eigen verhalen die ik publiceerde op mijn modeblog. Pas nu ik mijn werkzaamheden deels heb neergelegd, ben ik zelf weer gaan schrijven. Gewoon mijn verhaal, want dat is wat ik het liefste doe. En avonturen beleven. Negen jaar lang klom ik in de pen om andermans avonturen vast te leggen. Hierdoor lagen mijn eigen avonturen stil. Doodzonde.
‘’Negen jaar lang klom ik in de pen om andermans avonturen vast te leggen. Hierdoor lagen mijn eigen avonturen stil. Doodzonde.’’
Werkloos
Michael is al bijna twee jaar werkloos en vreest voor de dag dat hij door zijn spaargeld heen is en weer als software engineer aan het werk moet. Hij verdiende goed geld. ,,Ze betaalde me veelte veel,’’ vertelt hij met een lach terwijl hij een shag tussen zijn lippen rolt. ,,Ik werd echt hersendood door dat computerwerk. Het voelde totaal niet alsof ik aan het leven was. Nu ik aan het klimmen ben, heeft mijn leven zin en voel ik dat ik leef,’’ zegt hij op een rustige manier zonder ons of zichzelf te willen overtuigen van hetgeen hij zojuist zei.
Niks
‘’Pure luxe dit,’’ zeg ik hardop tegen mezelf als ik vanaf m’n kampeerplek naar de bergen kijk. En dat terwijl ik niks heb. Geen bereik, geen supermarkt, geen barretje, geen sanitaire voorzieningen. Poepen en plassen die ik achter een grote rots vlakbij m’n tent. Douchen heb ik al sinds dinsdagmorgen niet meer gedaan. Ik voel me niet vies, mijn haar is niet eens vet en is juist stug en volumineus. Slapen doe ik, ondanks de kou, als een roosje. Vanmorgen werd ik opnieuw overdwars wakker in mijn tent. Half naast m’n matje. M’n lijf doet niet eens zeer van de harde ondergrond.
Normaal kijk ik thuis bij het ontwaken standaard als eerste op mijn telefoon. Nu heb ik hem alleen maar gebruikt om te kijken wat de tijd was en om te kijken hoe ‘erg’ m’n haar zat. Ik maakte een selfie. Why oh why? Lekker boeiend hoe ik eruit zie. Dat boeit die klimmers echt niet. Ze zaten al aan het ontbijt toen ik uit m’n tentje rolde. Terwijl ik mijn lenzen uit m’n auto pakte en in deed, hoorde ik ineens een flinke lading rotsblokken van een van de bergen afdonderen. Alle vier keken we de kant uit van waar het geluid vandaan kwam. Het klonk angstvallig dichtbij. “Let’s not clim there today,’’ riep ik naar ze.
Josephine glimlacht: ‘’Wow heavy.’’ Even schiet er een beeld door m’n hoofd: hun hangend aan een rotswand terwijl er een enorme partij stenen op hen afdondert. Laten we hopen dat dit niet gebeurt. Ze zijn een tikkeltje gaar vanmorgen, maar hebben zojuist besloten desondanks toch te gaan klimmen en zelfs een nog moeilijkere route te doen dan gisteren. ‘’Do you know when the rain will start? Did you check?’’ vraag ik aan ze. ‘’No, we will see,’’ antwoordt Michael.
Het stelt me niet gerust. Guilleme vertelde me gisteren dat je niet kunt klimmen als het regent, omdat het dan te glad is. Josephine vertelde me dat als je eenmaal aan een route bent begonnen dat je niet meer terug kunt. Je moet door.
Ze nemen afscheid van me. Als aandenken, neem ik nog snel een foto van het drietal met de analoge camera van m’n moeder. Ik vond het fijn dat ze er waren, het was goed gezelschap en ik heb veel van ze opgestoken. Onverwachte ontmoetingen zijn leuk man.
En nu zit ik hier al, ik denk, zo’n 1,5 uur in mijn eentje voor de auto te genieten van de rust. Er is helemaal niemand hier. Ik heb me in tijden niet zo chill gevoeld. Alles wat ik doe, doe ik op mijn eigen tempo. En ik heb mijn plan om vandaag ook te gaan hiken losgelaten. Ik kijk gewoon waar ik nu zin in heb. Ik ben gestopt met vooruitdenken: eindelijk!
‘’Ik ben gestopt met vooruitdenken: eindelijk!’’
Een totale ontspannenheid maakt zich van me meester. Ik kijk naar het moka koffiepotje dat voor m’n neus staat te pruttelen op het gasstelletje. De emaillen mok die ik gisteren heb gekocht in het outdoor zaakje hier in de buurt dat open is, staat klaar om de koffie in op te vangen. Op mijn hoofd draag ik een donker blauwe pet die ik gisteren in hetzelfde zaakje kocht. Hij beschermd me vandaag tegen de felle zon. Gisteren droeg ik een rieten hoed, maar die vond ik toch niet heel fijn, hij waait snel af. Hij deed me wel denken aan m’n vader die in de bergen altijd zijn rieten hoed droeg. Ik vond het grappig toen ik mijn spiegelbeeld in de ramen van mijn auto zag. Net m’n paps.