Een stromend beekje met ontelbaar veel stenen, zon en prachtig overhangende bomen. Meer hadden Roos en ik niet nodig voor een mini-avontuur. Eigenlijk was het plan om een zogeheten Bever wandeling te maken. Het klonk leuk, maar na een kwartier wandelen over verharde paden was ik het wel beu en Roos ook. Ik ga liever van de gebaande paden, het avontuur tegemoet.
We keerden om naar de camping en hoorden daar over een riviertje pal naast de camping, maar dat niet te zien was vanaf het kampeerveld waar we stonden. ,,Dit verborgen riviertje is echt heel leuk om doorheen te waden en op sommige stukken kun je zelfs een beetje zwemmen,’’ vertelde de camping eigenaresse ons enthousiast.
Roos en ik doken met onze kleding nog aan de bosjes in. We sloegen takken weg met onze handen, bukten om grote takken te ontwijken en kwamen inderdaad al snel uit bij een stromend riviertje. Het zag er zo idyllisch uit met allemaal bomen waarvan de meeste takken over de rivier heen hingen met hun prachtige groene bladerdekens. Het zonlicht scheen er mondjesmaat doorheen.
Roos twijfelde geen moment en liep op haar sandalen zo het water in. Haar armpjes zwierden door de lucht als ze haar evenwicht dreigde te verliezen. Steeds sneller bewoog zee haar lichaam soepel over de gladde keien. Het water was dieper dan gedacht. Ze tilde haar jurk op, zodat deze niet nat werd, maar al snel moest de jurk het ongelden en werd hij toch zeiknat. Ze stond tot aan haar heupen in het water en riep me om ook te komen.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Nadat ik nog even goed had gekeken of m'n analoge camera echt goed vastzat, liep ik voorzichtig het water in. Het voelde koud en heerlijk tegelijk. Bij elke stap die ik zette, wenden m'n benen meer en meer aan de koude temperatuur. Natuurwater voelt zo ontzettend ontspannend aan m'n lijf. M'n ademhaling wordt rustiger, alsof m'n lichaam zich door de aanraking van dit kabbelende water direct ontspant en weemoedig terugdenkt naar tijden waarin ik als kind veel vaker in natuurwater speelde.
M'n gedachten stopten en ik voelde me een met de prachtige natuur die me omringde, ik kon nergens meer aan denken behalve aan dit heerlijke moment in moeder natuur. Ik volgde Roos op de voet, die meteen flink door begon te stappen. Het viel me op hoe behendig ze zich een weg over de gladde stenen wist te banen. ,,Kom mama, van proberen kun je leren!’’ riep ze enthousiast. Zelfs op de plekken waar het water wat harde stroomde, liep ze stevig door. Soms nog verder wegzakkend in het water.
Ik was zo aan het genieten van hoe zij genoot van dit avontuur pal naast de camping. Gelukkig had ik m’n analoge camera meegenomen, zodat ik haar stoere wandeltocht door het water vast kon leggen voor later. Voor het eerst schoot ik met een Kodak Ektar 100 die ik kocht bij Cameralisatie, geen idee wat dat voor resultaat op zou leveren. Dat is het leuke van analoog fotograferen. Je weet achteraf pas hoe de foto’s eruitzien. Ik heb altijd na de vakantie nog iets om naar uit te kijken!
Het voelde heerlijk om met m’n camera achter Roos het avontuur tegemoet te lopen. Na een half uurtje klommen we via de kant weer op het kampeerterrein. ,,Dat was tof he mama!’’ Roos stond helemaal aan door dit avontuur in de natuur. En ik, ik prijsde me zielsgelukkig om met m’n camera en stoere dochter samen op pad te zijn. Heel veel meer dan dat heb ik niet nodig.
.
Commentaires