Met een keiharde knal ontpopt de glazen fles Alphand Blanche bier. Ik voel een verkoelend bier nevel in m’n gezicht. De tranen springen in m’n ogen. Dank je wel pap! Ik weet bijna zeker dat hij me heeft geholpen om deze reis mogelijk te maken. Ik weet in ieder geval dat hij super trots op me is nu, omdat ik maandag afreis naar de Franse Alpen voor een 7-daagse hiketocht met Rewild.
Wat heeft het universum je verteld? Ga je mee of niet?
Om 17.05 uur kreeg ik het verlossende telefoontje van Nick. "Wat heeft het universum je verteld? Ga je mee of niet?" aldus Nick. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik voel al de hele dag dat ik meega. Vanmiddag stond ik ‘ineens’ m’n toilettas in te pakken, omdat ik gewoon zeker wist dat ik mee zou gaan. En alle spullen die ik perse mee wilde nemen, heb ik precies op tijd ontvangen. Zoals m’n lievelings schrift waar ik zo graag m’n avonturen in opschrijf. Ik was in eerste instantie in een ander schrift begonnen, maar het schreef gewoon voor geen meter. M’n pen vloog niet over de lijnen die veelte dicht op elkaar stonden. En er is geen blanco pagina voor m’n foto’s die ik later als m’n rolletjes zijn ontwikkeld graag toevoeg om m’n verhaal compleet te maken.
En dit Notem notebook doet me denken aan m’n allereerste trip met Nick. De trip die m’n leven compleet heeft veranderd. Toen schreef ik ook m’n verhalen op in een Notem schrift. In dit schrift schreef ik de afsluiter van m’n verhaal over de zoektocht naar mezelf.. Volmondig antwoord ik Nick met 'Ja, ja ik ga mee.' Het blijft even stil aan de andere kant van de telefoon. ''Dat heb je dan goed doorgekregen. Je hebt ongelofelijk mazzel. De jongen zou het af laten hangen van wat de arts zou adviseren en die zei dat hij wel kon gaan, maar nou heeft hij net toch besloten dat hij het zelf niet aandurft vanwege z'n gezondheid en dat betekent dus dat jij mee kan.''
Of ik blij ben dat ik meekan? Dat is vragen naar de bekende bergweg.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Sjeetje nu ga ik met Nick de bergen in, zo vet! Dat wordt geheid een groots avontuur. Hij appt me net of ik blij ben. Haha dat is vragen naar de bekende bergweg. Nou en of ik blij ben en bang, maar dat was ik vorig jaar ook. En die reis is ook goed afgelopen en heeft me zoveel moois opgeleverd.
Ki-kracht
Vanmiddag heb ik het boek Himalaya van Hans Peter Roel weer zitten lezen waarin de hoofdrolspeler leert gebruik te maken van de universele Ki-kracht. Hiermee verwerf je een oneindige energiekracht. Beter ga ik ontdekken hoe die kracht werkt, want ik heb nul getraind voor deze trip. Even ging het door m’n hoofd heen: helpt Nick me nou niet letterlijk en figuurlijk de afgrond in? Vooralsnog heeft hij me juist op het juiste, nee op mijn, pad weten te zetten met zijn aanstekelijke avonturen. Oh boy, oh boy ik ben zoo benieuwd naar dit avontuur. Ik heb er niet normaal veel zin in!
Heb ik deze trip nou gemanifesteerd of is het gewoon m’n lot? Stond het allang in de sterren geschreven dat ik zou gaan?
Film
Het voelt alsof ik in een film zit waarin ik zelf de hoofdpersoon ben en ik heb geen flauw idee hoe de film eindigt. Ik vind het wellicht net zo spannend, al dan niet spannender, dan de toeschouwers van deze film. Heb ik deze trip nou gemanifesteerd of is het gewoon m’n lot? Stond het allang in de sterren geschreven dat ik zou gaan? Ik voelde van de week zo sterk aan dat ik zou gaan. Ik hoefde het me niet in te beelden ofzo. Het gevoel was er gewoon.
Net als het gevoel nu dat ik Roos en m’n vader vreselijk ga missen tijdens deze trip. Ik had zo graag samen met hem zo’n tocht als deze gemaakt. Ik weet heus wel dat zijn ziel meegaat, maar ik had dolgraag zijn glimlach in levende lijven gezien daar in de bergen. Net zoals die van Roos, want ik weet zeker dat mijn kleine berggeitje het geweldig vindt daar.
Alleen al daarom ga ik, al dan niet zonder haar, zodat ik ervaring op kan doen om haar straks veilig mee te kunnen nemen de bergen in. Daar zal ik, zo gok ik, nog vaak aan denken als ik straks stuk ga op die berg. Mezelf vervloekend dat ik niet aan m’n conditie heb gewerkt. Iets wat Roos wel de hele dag door doet en me aanspoort om ook te doen. ‘Mama spring maar!’ roept ze dan enthousiast als ze woest op en neer staat te springen op m’n bed.
Trampoline
Of gisteravond op de trampoline op de volkstuin. De mussen vielen dood van het dak, maar Roos stond met een knalrood hoofdje te springen van vreugde. Wat een energie! Ze weet hoe het moet en wil me graag aansporen om hetzelfde te doen. Ze ziet en voelt vast hoe moe ik ben en dat ik geregeld vastloop in m’n hoofd. Ik zou eens wat beter naar haar moeten luisteren! Ze luistert niet altijd naar mij, maar andersom luister ik ook niet altijd naar haar. Hoe frustrerend moet dat wel niet voor haar zijn?
Ik denk dat onze laatste dag hier op aarde net zo vaststaat als onze geboortedag.
Als het me lukt ga ik filmpjes voor haar maken in de bergen, zodat ze kan zien wat ik doe. Ik weet nog goed hoe vreselijk bezorgd ik was als kind als m’n vader richting de bergen ging. Altijd was ik bang dat hem iets vreselijks zou overkomen. Als kind wist ik gewoon dat ik m’n ouders ging verliezen. Of was het m’n diepgewortelde angst waardoor ik hun dood heb gemanifesteerd? Dat denk ik dus niet. Ik denk dat onze laatste dag hier op aarde net zo vaststaat als onze geboortedag. Maktub. Het staat geschreven.
Pijn
En aangezien ik niet weet wanneer mijn laatste dag hier op aarde is, kies ik ervoor om nu te leven. Mijn leven en niet dat wat anderen van me verwachten. Ik heb overigens van het begin tot het eind van de vorige zin gehuild. Iets wat ik niet vaak doe, maar eindelijk durfde ik m’n tranen te laten stromen. En ik durfde de pijn te voelen in plaats van deze ver weg te stoppen. De pijn voelt als een enorme golf die me lijkt te gaan verwoesten en steeds hoger wordt en dan neerslaat en het strand oprolt. Daar aan de waterkant kabbelt het water en lijkt hetzelfde water ineens een stuk minder eng. Precies wat ik net voelde. De pijn kwam, maar ik bleef in volle overgave staan, liet het over me heenslaan en toen vloeide het weg.
Net tijdens het afwassen had ik een ‘gesprek’ met m’n vader. Ik moest ineens heel hard huilen, omdat ik dacht aan de waanzinnige vergezichten in de bergen die ik volgende week ga zien. Als m’n vader die had blijven zien, had hij zich toch never nooit niet verhangen? Geen mens die dood wil als je in het paradijs bent. ‘En daarom wil ik dat je erheen gaat Chan. Gaat leven. Van die bank afkomt. Stopt met treuren om mij. Ga nou eens echt leven!’ 'hoorde' ik m’n vader zeggen. Nu ik dit opschrijf, moet ik opnieuw huilen. Ik moet ook ongesteld worden, dus m’n hormonen spelen me ook parten. Ik moest zelfs net huilen bij het zien van een filmpje van Roos die Joost me net appte. Roos zit te schateren in de schommelstoel bij hem op de volkstuin. Ach haar lach man. Niet te doen. Ik hou zoveel van haar!
Binnen een week is de wens om naar de bergen te gaan in vervulling gegaan, wauw! Best wel bizar of is dat de kracht van het opschrijven van je diepste verlangens?
Wens
Ik lees net m’n dagboekverslag van een week geleden terug. Toen lag ik nog bij ’T Nije Hemelrijk in Drenthe en wenste ik diep deze zomer nog richting de bergen te kunnen. Binnen een week is die wens in vervulling gegaan, wauw! Best wel bizar of is dat de kracht van het opschrijven van je diepste verlangens? Maar ik heb ook meermaals mijn wens om al m’n rekeningen te kunnen betalen opgeschreven en die wens is nog altijd niet in vervulling gegaan. Misschien voel ik die wens nog net echt. M’n wens om naar de bergen te gaan, is vele malen krachtiger, dat voel ik meteen. Ik wens ook dat een heel zwikkie van m’n foto’s is verkocht zodra ik terug kom uit de bergen. Dat ik allemaal orders in m’n mail heb zitten.
Man ik heb zin om weg te gaan, de toxic vibes van de stad achter me te laten en letterlijk en figuurlijk frisse lucht op te snuiven. Ik heb lucht nodig!
Nick heb ik net geappt dat ik Roos zojuist heb beloofd om heelhuids huiswaarts te keren vanuit de bergen. ‘’Dat gaat absoluut gebeuren!’’ appt Nick me meteen terug. Weer moet ik huilen. Sjeetje heftig man dit. Ben ik onbewust banger dan dat ik toe wil geven? Staat er een planeet retrograde? Ben ik moe? Of ben ik gewoon immens blij dat ik eindelijk weer naar de bergen ga en daar gewoon een beetje emo door?
Jaloers
Ik weet zeker dat de hiketocht adembenemend mooi gaat worden, maar ik heb ook echt geen flauw idee wat me te wachten staat, maar echt niet! Dit wordt m’n allereerste meerdaagse trektocht ooit. Hoe vaak heb ik de laatste tijd wel niet verlekkerd in de foto albums gekeken waarin de bergtochten van m’n vader staan. Jaloersmakende foto’s zijn het en oh boy wat was ik als kind jaloers op hem. Ik wilde zo graag mee.
De geschiedenis herhaalde zich vandaag, want Roos zei de hele tijd: ,,Roos ook naar de bergen? Ja, toch mama?’’ Bij iedere '‘nee lieverd, je bent nog te klein, maar als je groter bent, gaan we ook,’’ keek ze zo intens beteuterd. Niet te doen. Als ik terug kom, ga ik als een jekko geld verdienden, zodat ik ook nog met haar weg kan naar de bergen deze zomer.
Men wat hebben de bergen toch een enorm grote invloed op m’n leven. Niet zo vreemd dus dat die grote reuzen me tot tranen toe kunnen roeren.
Sicilie
Ik kijk naar de foto die in haar kamer hangt. Een foto met daarop een berglandschap, geschoten vanuit het boemeltreintje op Sicilië die me terugbracht naar het vliegveld. Deze terugreis was het begin van m’n reis met Roos, omdat ik besloten had om Roos te houden. Op een berg in Sicilië had ik m’n antwoord gevonden: ,,Ik zou hoe dan ook dit kindje houden of ik het nou met of zonder Joost op zou gaan voeden, maar ik voelde daar dat dit piepkleine vruchtje in m’n buik dolgraag tot leven wilde komen. Men wat hebben de bergen toch een enorm grote invloed op m’n leven. Niet zo vreemd dus dat die grote reuzen me tot tranen toe kunnen roeren. Welk avontuur staat me nu weer te wachten? Welke antwoorden krijg ik ditmaal van ze?
Vannacht is de laatste comfortabele nacht in een warm bed. De komende dagen wordt het afzien op een matje in een steenkoud tentje in de Alpen. Tja of niet, want ik slaap doorgaans super goed op een matje in de bergen. Bij wie slaap ik eigenlijk in de tent? Bij de enige andere dame, Michelle? Nou ja, we gaan het meemaken. Tijdens het douchen vanmorgen kreeg ik nog een ingeving om m’n leren armbandjes mee te nemen en om te doen. Al zijn ze wel echt op sterven na dood. Ik koop wel nieuwe in Samoens denk ik.