Ik lig buiten op m'n slaapmatje. Ik ben afgemat van die klim vandaag en de wandeltocht die volgde. Het was te gek, dat wel. Eng was het allerminst. Het voelde juist heel natuurlijk aan. Door de vele sneeuwval konden we niet helemaal naar de top, dat voelde even als een enorme domper, totdat ik me besefte dat als Nick had gezegd dat dit de top was, ook helemaal top was. Want de tocht was waanzinnig mooi en het uitzicht al helemaal. Het deed me maar weer eens beseffen dat het gaat om de tocht en het gezelschap tijdens de reis, een mooie metafoor voor het leven.
De strakblauwe lucht stak prachtig af tegen de sneeuwwitte bergtoppen. Weer voelde het alsof we alleen op de wereld waren. Boven hebben we even lekker zitten genieten van het uitzicht, van het moment dat nooit meer terug zal komen. Ichigo-ichi: weer een onvergetelijke ervaring in the pocket. Met een druk op de knop vastgelegd met m'n loeizware analoge camera. Het moment vereeuwigd op film. Althans, dat weet ik pas bij thuiskomst. Misschien zijn ze wel mislukt.
Lees verder onder de foto's.
En nu lig ik de onvergetelijke momenten van vandaag op te schrijven in m'n dagboek. M'n matje ligt op een grasveld in Zwitserland op 1995 meter hoogte, prima schrijfplek. Het uitzicht is wederom magnifiek. Vanmiddag hebben we gelunched bij een prachtige waterval waar ik ook nog even heb zitten schrijven. De mannen doken halfnaakt onder de waterval. Allemaal gespierde Mountain Mannen die voor m'n neus stonden te badderen, het leven kan slechter zeg maar. Het leven is hier zo zalig, zo mooi, zo avontuurlijk. Geen ruis, gewoon de hele tijd in het hier en nu zijn. De ene voet voor de andere plaatsen en doorgaan. Mooie gesprekken voeren, maar vooral stilzwijgend onze tocht vervolgen en kneiterhard genieten van de ongerepte natuur.
Waarom kan het leven niet altijd zo zijn? Zo simpel en klein en tegelijkertijd zo immens en allesomvattend.
Waarom kan het leven niet altijd zo zijn? Zo simpel en klein en tegelijkertijd zo immens en allesomvattend. Zo krachtig. Zo uniek. Zo zo anders dan in de stad. Ik zit nu even om me heen te kijken en probeer tot me door te laten dringen waar ik ben. Maar in alle eerlijkheid: ik kan het bijna niet geloven man! Weer in de bergen waar zoveel mooie herinneringen liggen. Met m'n mams, maar vooral met m'n paps. Ik moet terugdenken aan het moment dat ik eergisteren brak. Ik miste m'n vader zo erg. Niet te doen. het leek wel alsof iemand m'n hart uit m'n lijf rukte. Het besef dat ik hier never nooit niet meer met hem zal wandelen, kwam snoeihard binnen. Alsof ik me dat nooit eerder echt had gerealiseerd. Heel maf.
Boos
Ik 'hoorde' hem zeggen: ,Maar je weet wel hoe je moet klimmen en je hebt genoeg Mountain Mannen om je heen die je willen helpen.' Ik voelde boosheid. Een enorme boosheid. 'Ja, maar ik wil hier met jou zijn klootzak. Wat heb ik aan al die mannen als ik hier gewoon met jou wil zijn?' Enfin, ik liet m'n tranen gewoon weer van de berg af donderen. Ik had ook geen andere keus. Ik heb geen idee hoe lang ik daar heb gezeten.
Herinneringen maken die je je leven niet meer vergeet. Dat is waar het leven om draait.
Zo, ik ben net even in slaap gekukeld op m'n matje. Ik was blijkbaar echt heel moe. Ik werd wakker met m'n hoofd op m'n dagboek. Nick ligt ook even op z'n matje in het gras. De rest zit een stuk verderop te ouwehoeren. Ik zag net dat Joost drie foto's van Roosje heeft geappt, maar door het slechte bereik kan ik ze niet openen. Oh men ik kijk er zo naar uit om hier met haar te hiken en in een tentje te slapen. Ik merk nu hoeveel profijt ik heb van de tochten samen met mijn vader. Daardoor voel ik me veilig in de bergen. Dat gevoel wil ik Roos ook graag meegeven. Samen avonturen beleven in deze ongerepte natuur. Herinneringen maken die je je leven niet meer vergeet. Dat is waar het leven om draait.
