We werden gisteravond getrakteerd op een waanzinnig mooie zonsondergang. De zon zakte weg achter de reuzen en deed de lucht oranje en paars kleuren. Om zo'n magisch lichtspektakel met zo'n klein gezelschap te kunnen aanschouwen, is zo ontzettend bijzonder. Wetende dat maar weinig mensen dit op dat specifieke moment op die plek zien, geeft zo'n rijk gevoel.
Ik vind het zo'n bevrijdend gevoel geven om van 'niks' zo ontzettend gelukkig te worden. En mezelf elke dag naar een nieuwe prachtige plek in de natuur te verplaatsen. Dat kan enkel als je niet teveel bagage meezeult. Waarom werk ik nou eigenlijk achter een laptop om geld te kunnen verdienen om in een huis te kunnen wonen waar ik niet eens in wil wonen. Ik wil hier zijn, in de bergen. Hier voel ik me zielsgelukkig, vogelvrij, krachtig, levend.
Ladder
Vandaag is de dag van de ladder. Kaarsrecht omhoog, niet gezekerd. Fucking hoog. Vallen is geen optie, maar echt niet. De traptreden zijn van ijzer en lopen rond af. Hoge stappen. Een loeizware rugzak op m'n rug. Ik ben al de hele ochtend bloednerveus. Ik heb onwijs hoogtevrees, dus ik moet echt uit m'n comfortzone en mentaal ben ik daar nog niet klaar voor. Ik denk ook niet dat ik daar überhaupt klaar voor ga zijn.
Na weer een flinke bak havermout weg te hebben gestouwd, de tenten op te hebben gebroken en de rugtassen weer in te hebben gepakt, gingen we op weg. Het opruimen van het tentenkamp gaat met de dag soepeler. We pakken allemaal onze eigen taak. Niemand zeurt. Het is een kwestie van eten, een bak koffie, spullen pakken en Nick en Arno op de voet volgen. Zij wijzen de weg.
Boulderen
,,Chan je hebt toch weleens bij Beest geboulderd, dit is gewoon hetzelfde,'' zegt Nick als we over een enorm rotsblok omhoog naar de trap moeten klauteren. ,,Ik heb dat twee keer gedaan en zeker niet met een rugzak van 20 kilo op m'n rug,'' zeg ik bijna huilend terug. Ik heb het niet naar m'n zin. Alleen al de tocht naar de ijzeren trap vind ik al doodeng. Bij elke stap die ik zet, ben ik bang dat ik uitglij en naar beneden donder. Die rugzak is veelte zwaar en ik heb het gevoel niet sterk en behendig genoeg te zijn.
Bij de allereerste stap die ik op de ladder zet, begint m'n rechterbeen als een malle te trillen
Als we eenmaal veilig bij de trap zijn aangekomen, draait m'n maag zich helemaal om. ,,Ik ga wel als eerste,'' zegt Arno. ,,Dan kan ik je bovenaan de trap een hand geven Chan, jij gaat als tweede.'' Bij de allereerste stap die ik op de ladder zet, begint m'n rechterbeen als een malle te trillen. Niet relaxed. Halverwege de trap vraag ik me af wat ik er überhaupt in vredesnaam doe. Als ik uitglij, neem ik de hele groep mee de afgrond in. Okee niet aan denken. ,,Ik durf echt niet verder.'' Ik sta stil en weet niet meer waar ik de moed vandaan moet halen om verder te klimmen.
Doodsangsten
Ik kijk omhoog waar Arno al bovenaan de ladder staat. ,,Kom maar Chan, een klein stukje nog. Ow je rugtas moet wel af, die past niet door het gat.'' Ik kan m'n oren niet geloven. Ik sta doodsangsten uit op de ladder en nu moet ik daar ter plekke m'n rugtas af gaan doen. Gelukkig schiet de jongen achter me te hulp. Met tranen in m'n ogen doe ik voorzichtig m'n rugtas af. Arno is op z'n buik gaan liggen en buigt zich helemaal voorover naar me toe om m'n rugzak van me over te nemen. Het voelt alsof de tijd stilstaat, alsof ik niet meer op deze planeet ben. Als in een waas klim ik door en ineens sta ik veilig bovenaan de trap.
Comfortzone
Van spanning en blijdschap barst ik in tranen uit. De rest van de groep klimt ook via de ladder omhoog. Nick verschijnt als laatste. Als hij m'n tranen ziet, komt hij lachend op me afgelopen en geeft me een knuffel. ,,Dat was spannend he, maar je hebt het gedaan. Je bent uit je comfortzone gegaan.'' Het is z'n mantra: als je niet uit je comfortzone gaat, groei je niet als mens. Het geeft een enorme kick om het toch te hebben gedaan. Ik voel me bijna letterlijk gegroeid na deze klim, een centimeter of 2 langer voel ik me. Als ik het nogmaals zou moeten doen, zou ik het een stuk minder eng vinden. Terwijl die trap voor deze ervaring nog een eng groot monster leek.
De natuur hier boven in de bergen ontstijgt al m'n verwachtingen.
De hele tocht leek op dag 1 nog een monster van een route en nu doe ik het gewoon. Dat voelt echt als zo'n enorme overwinning. Eindelijk ben ik zo'n trektocht aan het doen, zoals m'n vader die vroeger met zijn klimvrienden deed. Ik snap nu nog beter waarom hij dit zo graag deed. Het is echt subliem. We hebben weer een bivak die nog mooier is dan de dagen ervoor. Elke avond denk ik dat het echt niet mogelijk is om een nog mooiere slaapplek te hebben, maar het kan. De natuur hier boven in de bergen ontstijgt al m'n verwachtingen. Het is niet te doen zo mooi, bijna met geen pen te beschrijven.
En net hebben we hier met z'n allen zitten dineren. Met een uitzicht waar je u tegen zegt. We keken zo de vallei in. Waarom zou je naar een restaurant gaan als je ook zo je avondmaal tot je kunt nemen. En na weer zo'n dag klimmen en klauteren en angsten te hebben overwonnen, smaakt het eten überhaupt veel lekkerder. Je proeft echt wat je eet, hebt echt trek. Je lijf snakt naar voeding.
Sterrenhemel
Straks ga ik voor het eerst deze tocht een slaapplek voor mezelf bouwen in de buitenlucht. Ik ga nog even een stukje verder uit m'n comfortzone en gewoon onder de sterrenhemel slapen vannacht. Geen tent. Alleen een matje en een slaapzak. Arno beloofde me dat het droog zou blijven en dat als ik zo zou slapen, het een onvergetelijke ervaring zou worden. Tot nu toe vind ik het een super eng idee eigenlijk. Zijn er geen dieren die aan m'n hoofd gaan knagen of m'n slaapzak induiken opzoek naar een warm plekje voor de ijskoude nacht in de bergen.
M'n twee wandelstokken heb ik bij het hoofdeinde van m'n mat in de grond geprikt. Ertussenin heb ik m'n gele regenjas gespannen. Volgens Arno geeft het je onbewust een veiliger, meer geborgen gevoel, als er iets voor je hoofd staat. Ik betwijfel het, maar heb z'n advies wel opgevolgd. Boven m'n hoofd komt de ene na de andere ster tevoorschijn, omdat inmiddels de avond in is gevallen. Het is zo'n magisch gezicht. Hier is geen lichtvervuiling en zie je veel meer sterren dan je ooit in de stad zult zien.
Ik hoorde overigens net dat we dagelijks zo'n 1000-1300 hoogtemeters maken en zo'n 13 kilometer per dag wandelen. Op handen en voeten naar boven, hele smalle bergpaadjes bestijgen, 20 kilo aan gewicht op je rug. Weinig eten en drinken. Wandelen in de brandende zon. Iedereen uit de groep is fysiek sterk en heeft een flink goede conditie. Ik niet en daarom snap ik er geen bal van dat ik zo goed volhoud. Het is loeizwaar, maar ik blijf maar lopen en klimmen. Ik vind het gewoon zo leuk, dat het bijna als vanzelf gaat.
Vlinders
Onderweg heb ik verrassend veel vlinders gezien. Ik heb het gevoel dat alles om me heen me gedragen heeft de afgelopen dagen. Ik voelde dat m'n ouders zo dichtbij me waren. Ik ben in ieder geval ontzettend dankbaar dat ik de twee analoge camera's van m'n moeder bij me heb. Haar passie voor fotograferen en m'n vaders passie voor klimmen in de bergen komen deze twee dagen zo mooi samen.
Je weet dat je je hart volgt als je een oneindige levensenergie door je lijf heen voelt stromen.
En het valt me meer dan ooit op hoeveel energie ik hiervan krijg. Ook al ben ik bekaf van zo'n tocht, zodra m'n oog natuurschoon in het vizier krijgt, spring ik op om m'n camera te pakken en het vast te leggen. M'n vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. Als je iets doet wat je gewoon super leuk vindt, heb je daar oneindig veel energie voor. Het Ikigai concept.
Ki-energie
Je weet dat je je hart volgt als je een oneindige levensenergie door je lijf heen voelt stromen. De Ki-energie. Ligt deze magische energie enkel hier in de bergen? Hangen hier in de bergen magische krachten waardoor je je als mens gewoon veel levendiger, krachtiger voelt? Wat ik erover gelezen heb, zit deze energie in ons, dus zouden we er ook in de stad uit moeten kunnen putten. Toch ervaar ik dat totaal niet zo als ik over de Meent loop.
Het leven is magisch, betoverend mooi. De truc is om dat te zien. Te ervaren. En er vervolgens keihard van te genieten. Elke dag weer.
Het is inmiddels pikkedonker. Boven fonkelen ik weet niet hoeveel sterren aan de hemel. Het is prachtig om al die eeuwige licht energieën boven me te zien. Ik ga m'n dagboek en pen opbergen en m'n bedje inkruipen. Het wordt sterk frisser ook nu. Morgenochtend wil ik hier het nummer Fever to the Form luisteren van Nick Mulvey, m'n lievelingsnummer. Ik denk aan het allereerste moment dat ik Nick voor het eerst zag in de Lebkov. Ik kende hem helemaal niet, maar wist meteen dat ik ooit met hem in de bergen zou zijn, omdat m'n intuïtie dat zei. Twee jaar later zitten we hier in de Swiss Alps. Het leven is magisch, betoverend mooi. De truc is om dat te zien. Te ervaren. En er vervolgens keihard van te genieten. Elke dag weer.
