Als kersverse moeder en de daarbij behorende gebroken nachten hunkerde ik naar een week slaap. Zodoende boekte ik een paar dagen kamperen op een boerderij in Noord-Frankrijk. Even niks en niemand om me heen behalve de natuur en rust, heel veel rust. Man wat had ik daar behoefte aan. Dit plan liep totaal anders. De vakantie werd één groot avontuur in de Franse Alpen én werd het keerpunt in mijn leven. Ik vond letterlijk en figuurlijk mijn (berg)weg terug. En juist daar leefde ik weer van op.
Ik ben even mijn lege waterflessen gaan vullen in de stromende rivier. Toen ik daar net stond en om me heen keek, voelde ik me zo intens gelukkig en verlicht. Wildkamperen in Ailefroide was het beste cadeau dat ik mezelf ooit kon geven. Non-stop uitzicht op de bergen. De hele natuur hier voor me alleen. Volle bak zon. De afgelopen dagen en komende dagen voorspelt het weerbericht regen en sneeuw. Dit had zo moeten zijn, voel ik. Wat is het hier zalig zeg. Eindelijk leef ik in het moment. Ik geniet werkelijk van alles. Van het gletsjerwater dat m’n waterflessen vulde en m’n koffiemok net schoon spoelde.
En zelfs van het plassen in de rivier. Met mijn handen achter m’n rug steunde ik tegen een groot rotsblok aan. Terwijl ik daar achterover hing en plaste, keek ik naar de bergen: het mooiste toilet ever! Nu ben ik totaal aan het rewilden. Ik heb me overgeleverd aan de natuur. Ik eet al dagen van de boodschappen in m’n achterbak en dat is niet veel, maar precies genoeg. ’s Morgens neem ik een flinke bak havermout met fruit, kokosolie en agavesiroop. s’ Avonds eet ik een aubergine, tomaatjes, paprika, zongedroogde tomaten, avocado en kikkererwten. Eigenlijk heb je zo weinig nodig om te kunnen leven. Rust en ruimte en de natuur.
Kopen doe ik eigenlijk alleen uit onrust, besef ik me hier. Waarom geef ik thuis nog zoveel geld uit aan boodschappen? Dat is zo niet nodig. Kijk waar ik nu van eet in die paar dagen. Het leven vanuit m’n auto bevalt me echt prima. Alles wat ik nodig heb zit erin: m’n dagboeken, goede leesboeken, m’n laptop, gitaar, schrift, camera’s, filmrolletjes, tas met kleding, sneakers, slippers, bergschoenen, gasstelletjes, thermosfles, koffiezetapparaat en boodschappen.
Als Roos oud genoeg is, mag ze mee op verwilder avontuur. Net als ik vroeger met mijn vader mee mocht in de vakantie. Och man wat kon ik er van balen als m’n vader met zijn vrienden de bergen in trok en ik niet mee mocht. En man wat keek ik uit naar zijn verhalen als hij terug was. Meestal was hij daar overigens niet heel spraakzaam over. De belevenissen zaten in zijn hoofd, maar kwamen er niet uit. Ik had het er graag nog eens met hem over willen hebben, maar dat gaat niet meer. Het enige wat ik kan doen, is ze zelf beleven.
Ik kijk ernaar uit om zulke avonturen samen met mijn dochter te beleven. Lekker hier struinen en samen in een tentje slapen of zij lekker in die van haarzelf, zoals ik zelf vroeger ook altijd graag m’n eigen tent had. Lekker samen klimmen. Wellicht maakt ze hier zelf vrienden waar ze de hort mee opgaat. Ik ga het haar allemaal leren, want ik merk nu hoe fijn ik het vind dat ik weet hoe ik dit moet doen. Zelf m’n tent opzetten, weten welke spullen je mee moet nemen. Het gemak van je overleveren aan de natuur. De natuur leert je de situatie te nemen zoals hij is.
,,De natuur leert je de situatie te nemen zoals hij is.’’
Briancon
Vanmiddag einde middag gaat het hoogstwaarschijnlijk regenen, dus heb ik mijn tent maar alvast ingepakt. Ik denk dat ik vanavond in Briancon een hotel pak. Kan ik ook even douchen en goed eten, morgen het stadje in en dan.. dan zien we wel weer. Ik heb vandaag nog nauwelijks op mijn telefoon gekeken. Wat word ik gestrest zeg van dat ding, weg ermee! Zelfs als ik hem alleen even gebruik om een foto of filmpje te maken of zelfs maar even te kijken hoe laat het is, voel ik spanning in mijn lijf ontstaan. Alsof ik bang ben dat de buitenwereld iets van me wil. Ik wil juist even helemaal met niemand connecten, behalve met mezelf en de natuur.
Ik heb het nog niet gedacht of er verschijnen twee appjes van Nick in m’n scherm die ik meteen bekijk. ‘’Waanzinnig mooi daar zeg. Extreem genieten ok?’’ Er verschijnt een glimlach om m’n lippen. Want dat is precies wat ik nu vandaag aan het doen ben, extreem aan het genieten van de prachtige natuur hier. Dat ik daar niemand voor nodig heb, voelt extreem goed.
En de wijze les van vandaag: opladen kan alleen als ik mezelf he-le-maal loskoppel. Telefoon snel weer uit dus. Foto’s maak ik wel met m’n camera’s. Daar zijn ze ook voor bedoeld. Een telefoon niet. Het fijne is ook dat ik met die analoge camera’s niet in de verleiding kom om foto’s meteen op socials te delen waardoor ik alsnog ga connecten met de rest van de wereld. Ik doe dit tenslotte voor mezelf, omdat ik dit wil en niet voor anderen of omdat anderen dit van me verwachten.
Gisteren in de bergen lukte het me niet zo goed om te ontkoppelen. Teveel gehaast en teveel gedachtes. Goede les dus voor de volgende keer. Eerst even een dag onthaasten, bijkomen van de lange reis en dan gaan wandelen, want dan geniet ik er denk ik meer van. First really slow things down and life/adventure becomes more beautiful.
Nu ga ik eerst even powernappen, want ik ben gaar. Al m’n spullen zitten al in de auto. Ik ben klaar voor vertrek. De weg terug naar huis. Of is dit hier mijn thuis? Enfin, terug naar Rotterdam. Lekker op het gemakje. Zo lang mogelijk in deze fijne flow blijven.
Hotel
Ok, ik heb dus de perfecte slaapplek gevonden voor de komende nacht: een hotel in Briancon centrum dat helemaal is ingericht als berghotel. De hotelkamer is van hout. Er hangen rode gordijnen. Aan de muur naast het raam dat uitzicht biedt op, jawel een berg, siert een groot schilderij met grazende koeien in een weide op een berg.
Ik zit dit nu in het raamkozijn te schrijven. Soms dwaalt mijn gedachten af van het papier en tuur ik naar de bergen. Donkere regenwolken drijven langzaam de stad binnen. Ik ben blij dat ik hier zit en niet meer in m’n tentje. Ik had inmiddels best behoefte aan een warme douche. Mijn natte haren drogen door de wind die door het open raam waait terwijl ik hier lekker zit te schrijven.
De groene Susuki Swift heb ik op een afgesloten parkeerterrein achter het hotel gratis kunnen parkeren. Je hoeft namelijk niet heel veel moeite te doen om die auto open te breken en daar ligt nou net m’n hele hebben en houden in. Toen ik door de straten van Briancon reed, zag ik twee zwervers al gelukzalig naar mijn auto loeren. Ja, jammer joh.
De eigenaar van het hotel is overigens uiterst vriendelijk. Toen ik hem vroeg of hij een hotelkamer voor vannacht had, vroeg hij: ‘’Two person?’’ Ik antwoordde met een grijns: ,,No only me.’’ Fijn dit man. Precies doen waar ik zin in heb, wat ik wil. Ik merk ook dat ik het fijn vind om niet te hoeven kletsen of om gezellig te ‘moeten’ zijn. Soms kijk ik zelfs een beetje chagrijnig, maar ik ben eigenlijk alles behalve dat. Ik ben gewoon lekker ontspannen. Net zoals de puistenbrigade op m’n voorhoofd. Die wordt ook steeds minder. Vooral stress gerelateerd dus.
Ik keek net na het douchen even in de spiegel en het viel me ineens op hoe bruin m’n kop wel niet is. M’n armen en handen overigens ook. M’n kuiten zijn vandaag verbrand, voelde ik net toen ik stond te douchen. M’n ogen zijn helemaal rood doorlopen door het felle zonlicht. De pet biedt daar blijkbaar niet voldoende bescherming tegen. Ach ik heb wel lekker een bruine buitenkop nu. Precies zoals de kop die me maandagmorgen aanstaarde na een heerlijke nacht in de tent in het Leenderbos.
De vader van Roos waarmee ik co-ouderschap heb, stuurde me net een filmpje van Roos door die met alle gemak van de wereld even de trap opklimt bij opa en oma thuis. Ik moest lachen: ,,Ze is alvast het klimmen aan het oefenen. That’s my girl.’’ Hoe lekker is het dat ik een week weg kan zonder me zorgen te hoeven maken over Roos. Zo fijn dat ik het ouderschap niet in m’n eentje hoef te doen. Dat zou ik echt niet willen. Ik wil ook tijd voor mezelf, zoals deze week. Ik mis Roos niet. Ik mis niemand. Daar ben ik eigenlijk heel blij om. Ik ben geen moeder geworden die niet zonder haar dochter kan of wil.
Einzelgänger
Ik ben eigenlijk best een einzelgänger, maar dat ben ik van kinds af aan al. Ik vond het heerlijk om urenlang in een boek te lezen of op m’n slaapkamer met m’n barbies te spelen. Ik vermaakte me als kind altijd prima en dat doe ik nog steeds. Ik heb me nog geen seconde verveeld. Net nog heb ik heerlijk in het raamkozijn naar de cd van Nick Mulvey zitten luisteren en naar de berg gestaard. Ineens kwamen de tranen. Ik ben zo dankbaar voor de belevenissen van de afgelopen dagen, maar ook voor het feit dat Joost en zijn vader en Estrella voor Roos willen zorgen. Anders had ik deze solotrip niet kunnen maken.
De komst van Roos en het co-ouderschap hebben allemaal zo goed uitgepakt. Joost en ik hebben een pracht van een dochter gekregen en we hebben allebei naast het ouderschap ook nog een eigen leven. Als je ervan uitgaat dat het goed komt, komt het ook daadwerkelijk goed. De werkelijkheid creëer je in je kop.
''Als je ervan uitgaat dat het goed komt, komt het ook daadwerkelijk goed. De werkelijkheid creëer je in je kop.''
De avond is inmiddels ingevallen en ik heb besloten, na een rondje door Briancon, dat ik gewoon lekker in het restaurant van het hotel ga dineren. De serveerster, die uiteraard geen moeite doet om een woord Engels te spreken, heeft een flink glas rode wijn naast m’n dagboek gezet. Ik neem een teug uit het glas en sla het Ichigo-ichie boek open dat ik mee naar beneden heb genomen. Want ineens realiseerde ik me dat ik de afgelopen dagen enkel onvergetelijke momenten heb beleefd, hetgeen dit boek over gaat.
Het boek begint met een verhaal over twee schrijvers die in een café in Kyoto zitten terwijl het buiten pijpenstelen regent. Het doet me aan mezelf denken nu ik hier zo zit in een restaurant. De kou buiten, de natte straatstenen van de bui die eerder viel, de rode wijn binnen handbereik en m’n schriftje vol belevenissen voor m’n neus. Dit moment komt nooit meer terug. Nooit.
Spiegelbeeld
Dus ik wil dit moment koesteren en even niet denken aan of ik dit alles wel kan betalen. Gewoon keihard genieten nu. Genieten van dit overheerlijke leven. Ik zag net mijn eigen spiegelbeeld buiten in een van de ramen van de winkels. En ik zag zowaar mezelf lopen. Stevige passen, rechte rug, outdoor kleding, precies wetende wat ik wil, zichzelf geen zorgen makend wat anderen van me vinden. De vraag is nu hoe ik dit gevoel thuis vast ga houden.
Ik zag net tijdens het eten, dat ik overigens binnen enkele luttele minuten naar binnen heb gewerkt, dat de schrijvers van het boek, net als ik nu, onder houten balken zaten. Er hangen van die oude koeienbellen aan de balken. In het boek vinden ze een inspirerende tekst in de balk boven hun hoofd. Even kijken of ik hier ook toevallig iets in het hout kan ontdekken..
Al de hele tijd valt het me op dat de overige restaurantgasten, vooral zakenmannen, me in de gaten zitten houden. Zeker nog nooit een schrijvend vrouwtje gezien? Nu ik naar de balken sta te turen, voel ik hun ogen al helemaal in m’n rug prikken. Ach lekker boeiend. Jammer genoeg vind ik geen inspirerende ‘verborgen’ tekst. Hoeft ook eigenlijk niet bedenk ik me nu. Ik heb mijn teken net in de winkelruiten gekregen: daar zag ik mezelf.
En deze dame wil aandacht besteden aan deze bijzondere onvergetelijke momenten door ze dagelijks op te schrijven en vast te leggen met een analoge camera. En niet zomaar een camera, maar de Canon camera van m’n wijlen moeder. M’n leven vastleggen in woord en beeld, mijn leven koesteren. Ik heb er namelijk maar eentje. Op de berg afgelopen woensdag besefte ik me dat, ondanks alle narigheid, ik zo ontzettend blij ben met mijn leven. Dat was een bijzonder moment. Angstaanjagend wel om zo in een klap de dood in de ogen te kijken en je meteen te beseffen dat je het leven wilt leven zoals je het juist op dat moment beleefd: al schrijvend en fotograferend de bergen door.
Dat wist ik op zich ook wel, maar nu helemaal. Ik wil veel vaker avonturen in de bergen beleven. Leven. Roos het goede voorbeeld geven. Al doe ik het voornamelijk voor mezelf, omdat ik mijn leven wil leven. En in de bergen kom ik nou eenmaal echt tot leven. Wel met de telefoon uit. Want die instant ‘kijk mij eens tof zijn’ cultuur waar we in leven, leidt alleen maar af van waar het op dat moment werkelijk om draait in het leven.
Ik ga m’n telefoon gewoon vaker op vliegtuig modus zetten, want ik krijg zo’n stress van dat ding man en dat wil ik niet meer. Ik wil me kunnen focussen op hetgeen waar ik op dat moment mee bezig ben. Ik wil in net zo’n fijne flow blijven als waar ik vandaag in zit. Al betrap ik mezelf erop dat ik er vandaag weer veelte veel op heb gezeten nu ik weer bereik heb hier in Briancon. Die telefoon is echt de allerergste verslaving ever. Het zorgt er namelijk voor dat je niet in het moment leeft. Het ding leidt als een malle af.
''Die telefoon is echt de allerergste verslaving ever. Het zorgt er namelijk voor dat je niet in het moment leeft.''
Buiten is het inmiddels helemaal donker nu. M’n wijn is bijna leeg en m’n ogen hebben steeds meer moeite om te focussen op de letters die ik op papier zet. Het is tijd om naar bed te gaan. Maar deze dag was zo lekker dat ik eigenlijk nog niet wil dat hij voorbij is. Morgen maar gewoon weer zo’n fijne dag maken en dat dag in dag uit..
Dag 5
Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan in die hotelkamer. De zaligheid die er gisteravond nog vanaf straalde, bleek in het echt een kwelling. Hoe is het mogelijk? Boek je een lekker hotel voor jezelf ben je vanaf stipt 3.00 uur klaarwakker om vervolgens met geen mogelijkheid meer in slaap te kunnen komen. Mijn gedachtes gingen aan in het grote bed en gingen niet meer uit. Mijn hoofd verzon het ene na het andere goede idee. Op zich heel fijn, maar liever niet midden in de nacht.
Al bedacht ik me dus vooral dat ik gewoon beter aard en dus beter slaap wanneer ik op de grond slaap in de natuur. Letterlijk. Dan slaap ik als een roosje. Op een bed in een hotel aan een straat waar de benzine van de langsrijdende auto’s m’n neusgaten binnendrong, slaap ik voor geen meter. Ik miste de stilte van de bergen, het geluid van de stromende rivier, het ‘gesnurk’ van de vogeltjes die samen met mij een uiltje knapten. Maar ik miste ook de kou op m’n gezicht. Het steeds verder dichttrekken van het hoofdeinde om zoveel mogelijk warmte in mijn slaapzak te houden.
Ik had het bloedheet in het hotelbed. Gooide daarom eerst een hotelkamerraam open. Later nog een. En toen hoorde ik de vogeltjes ineens. Zalig en tegelijkertijd wist ik ook dat dit het signaal was dat de natuur alweer aan het ontwaken was. Vanaf nu zou het lichter gaan worden. Bij die conclusie maalde mijn hoofd nog een tandje harder en even dacht ik eraan om mijn bed uit te gaan en alles op te gaan zitten schrijven wat mijn hoofd bedacht. Toch besloot ik te blijven liggen in de hoop nog wat weg te doezelen. Ik hoorde de kerkklok..vijf slagen..Oh man, het is al 5 uur.
Enfin, slapen deed ik dus niet meer, dus nu zit ik met een straffe bak Franse koffie in een schattig bakkerijtje in het centrum van Briancon genaamd Biscuits Vauban. De eigenaar is een jongen van mijn leeftijd. Hij heeft niet alleen een kop koffie voor me gezet, maar ook een broodje voor me gemaakt met daarop jambon, sla, tomaatjes en honing. Natuurlijk op een knapperig stokbrood dat ik nu met grote happen naar binnen zit te werken. De winkels waren nog niet open, maar dat geeft niet. Ik moest toch eerst te vreten hebben en koffie.
Ik wil wel echt even iets leuks kopen zo voor Roos en een kleinigheidje voor Joost als bedankje. Ook wil ik even kijken of ik de potery kan vinden waar ik 4 jaar geleden de blauwe mok kocht die ik onlangs kapot heb laten vallen. Ik heb al een pottenbakkerij gespot, maar dat was hem niet. Wat me opvalt, is dat de pottenbakkers die ik tijdens mijn reis heb gespot, gerund worden door mannen. Net als deze bakkerij trouwens.
Een van de dingen die vannacht door m’n hoofd gingen, was overigens dat ik het vak pottenbakken wil leren. Ik vind keramiek zo mooi. Ik denk dat ik het heel leuk vind om met m’n handen bezig te zijn. Naaien wil ik ook leren en gezond leren koken en m’n eigen groentes leren verbouwen. Ik wil gewoon zelfvoorzienend kunnen zijn en dingen kunnen maken. Vannacht dacht ik dus: waar halen mensen de tijd vandaan om te Netflixen? Er zijn zoveel leuke en interessante dingen om te doen. Doen is overigens het toverwoord van deze roadtrip, want alleen door te doen kom je erachter wat je leuk vindt.
''Doen is overigens het toverwoord van deze roadtrip, want alleen door te doen kom je erachter wat je leuk vindt.''
En niet door mijmerend op de bank al scrollend door andermans levens. Dat kan leuk lijken, maar je moet het lekker zelf uitvinden man. Alleen dan weet je of het leuk is, of jij het leuk vindt. Zo ben ik er nu achter dat ik alleen hiken niet leuk vind. De continue reële angst: wat als ik verdwaal? Niemand die me helpt of vindt. Ik heb nu nog veelte weinig ervaring met hiken, dus ik wil het vaker doen en leren van ervaren hikers, zoals Nick. Ik wil echt met hem mee op pad. Kneiterveel van hem leren. Zo vaak mogelijk.
Ik wil mijn leven dusdanig in gaan richten dat dit ook kan. Werken en weer op pad. Rotterdam is een goede thuisbasis. Ik heb er vrienden, familie en Roos natuurlijk. Maar ik wil er wel vaker even van loskoppelen en weer opladen en vooral avonturen beleven. Ik heb dit gemist man. Hoe moe ik ook ben, mijn lijf blijft maar doorgaan. Snakt naar avontuur.
Levenslessen
Terwijl ik die laatste zin net in mijn schriftje schrijf, valt mijn oog ineens op kaartjes die hier langs de muur hangen op de lunchplek in de bakkerij. Ik vroeg de eigenaar wat de teksten betekenen, maar het antwoord kon ik al raden voordat ik het vroeg. Het zijn levenslessen van bekende schrijvers en filosofen. Ik vraag hem welke zijn favoriet is en hij antwoordde met ‘’De wijn is hier beter dan het water van de hemel.’’ Ik moet denken aan de rode wijn die ik gisteravond naar binnen klokte terwijl de hemel net regen op de stenen had doen kletteren. Toch raakt de tekst me niet echt en ik besluit ik de andere Franse teksten te vertalen.
De teksten op de kaartjes pal naast m’n hoofd raken me wel recht in het hart. Ze slaan stuk voor stuk op mij. Althans zo voelt het. Vooral deze ontroerde me: ,,Ne prenez pas la vie au serieux, de toute facon, vous n’en sortirez pas vivant.’’ Dit betekent: ,,Neem het leven niet serieus, hoe dan ook, kom je er niet levend uit.’’ Of deze: ,,Faites des Betises mais faites les avec enthousiasme. Google vertaalt: ,,Maak fouten, maar doe het met enthousiasme.’’ Ook mooi, is deze: Qui vit sans folie n’est pas si sage qu’il croit.’’ Wie zonder dwaasheid leeft, is niet zo wijs als hij gelooft. ‘’ Liefde voor deze quote: ,,Il est temps de vivre la vie que tu t’es imaginee.’’ Het is tijd om het leven te leven dat je je had voorgesteld.’’
,,Il est temps de vivre la vie que tu t’es imaginee.’'
De laatste: Puisque ceci est un page blanche, pourquoi ne pas y ecrire un mot? Omdat dit een lege pagina is, waarom geen woord schrijven? Heb ik nou toch ineens, net als in het boek, m’n levenswijsheden gekregen. Wauw. Hoe is het mogelijk? Ga je ernaar op zoek, dan vind je het niet. Laat je los waar je naar verlangt, dan komt het plotseling op je pad. Als ik hiernaar binnen was gerend voor een ontbijtje en weer weg was gehobbeld, had ik dit niet gezien. Maar iets zei me dat ik hier rustig moest gaan zitten schrijven. M’n intuïtie had weer eens gelijk.
Het is dus alleen wel zaak dat je leert te weten waar je naar zoekt, leert weten wat je wilt. Daar is deze soloreis uitermate geschikt voor. Wat ik vannacht bedacht en wat ik wil, is verhalen maken over m’n avonturen en de foto’s die ik maak, verkopen. Wellicht met deze wijsheden erop. Als de foto’s van deze trip zijn gelukt, wil ik ze inlijsten, verkopen en ik wil ze exposeren. Als ik het opschrijf, komt het wellicht echt uit. Wanneer ik het loslaat.
''Ga je ernaar op zoek, dan vind je het niet. Laat je los waar je naar verlangt, dan komt het plotseling op je pad.''
Koken
Zo hier heb ik tijdens de 8 uur lange autorit naar uitgekeken zeg: koken in m’n tentje en lekker liggen schrijven op m’n matje. Ik ben opnieuw neergestreken op Camping de La Vologne. Moeder natuur heeft hier de regen aangezet. Ik vind het zo’n cosy geluid: dat getik op het tentdoek. Het regent niet zo hard, gewoon een paar druppels. Echt koud is het ook niet. Tien graden ofzo. In Ailefrode sneeuwt het nu. Ik heb zo’n mazzel gehad met twee dagen volle bak zon. Ik heb er een lekkere bruine toet door gekregen die nu langzaam rood kleurt.
Ik heb de fles rode wijn opengetrokken die Nick me mee heeft gegeven. Liefdeswijn van Ilja Gort. Ik vond het wel toepasselijk nu, omdat ik me vandaag, door de nacht in het hotel, ineens besefte hoeveel liever ik in een tentje slaap. Liefde voor het buitenleven. Het gemak ook van alles wat daarbij komt kijken, zoals gewoon zelf even een maaltje in elkaar flansen in de voortent. Niemand die een keuze voor me maakt door middel van een menukaart met daarop eten waar ik eigenlijk geen zin in heb.
Non-stop buiten zijn. Ik vind het zo fijn. Dat wist ik wel, maar tijdens deze reis besef ik me pas hoe fijn ik dit vind. En niet omdat mijn vader dit fijn vond of om indruk te maken op Nick of op de mensen op insta. Ik word hier gewoon blij van. Van niks en tegelijkertijd alles.
Net was ik klaar met koken en pakte de pan, m’n bestek en bord en liep naar de rivier voor m’n tent en spoelde daar alles schoon met kakelvers water dat rechtstreeks uit de bergen komt. Zo hup klaar is kees. Ik hou zo van dit simpele leven. Ik vergat zelfs meteen, maar echt meteen dat de auto kapot is. Ik heb in de buurt van de camping een autogarage gevonden en de ANWB al ingelicht, meer kan ik nu niet doen. Morgen zien we wel verder. Het lukt me niet eens om me hier nu druk om te maken. De natuur kalmeert me meteen. Zo fijn.
Dag 6
Donkere regenwolken drijven richting de camping. Het duurt vast niet lang meer voor ik de eerste regendruppels zal voelen vallen. Geeft niks. Na regen komt zonneschijn. Vandaag voelt als een ‘donkere’ dag. En niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Ik zit al sinds vanmorgen in m’n maag met die kapotte auto. Mijn hoofd blijft maar malen. Ik heb geen ene fuck gedaan vandaag. Dat voelt zo zonde van de extra tijd die ik hier gekregen heb door het mankement aan de auto.
De receptioniste heeft vanmorgen een garage voor me gebeld. Ik zat, of beter gezegd, lag te piekeren en dacht wat kan ik nu doen. Nu? 'Maar eerst', zoals Nick zou hebben gezegd.. Piekeren helpt niks, gewoon eerst een garage bellen. Die konden me, zo bleek al snel, vandaag niet helpen, omdat de monteur maandag pas weer aanwezig is. Dan staan ze tussen 8.00 en 9.00 uur hier op de stoep. Letterlijk. Want ze komen met een takelwagen naar de camping.
''Piekeren helpt niks.''
Ik hoop zo dat ze de auto aan de praat kunnen krijgen. Althans, rijden doet hij wonder boven wonder alweer. Drie maal hoera voor deze groene gerse oude bak. Ik heb hem vanmiddag volgetankt en boodschappen gedaan bij een Supermache, want ik had echt helemaal niks meer. Sjezus wat een hoop spullen verkochten ze daar zeg. Echt niet normaal. Ik werd er helemaal naar van. Zoveel prikkels die op me afkwamen ook.
Bullshit Ik sjokte door de meterslange rijen in de supermarkt, maar liet me niet verleiden door bullshit producten die ik helemaal niet nodig heb. Ik rekende slechts zestien euro af. Netjes Chan. Alleen kopen wat je nodig hebt. Ok en een zak paprika chips. Niet nodig, maar wel lekker bij die laatste paar slokken rode wijn die ik naar binnen lig te gieten.
Denkend aan de auto die nu misschien dood is. Arm ding. Het is een ding ja en dus vervangbaar.. Zelf was ik ook op sterven na dood. Hier in de bergen leef ik weer op. Gelukkig maar, want ik ben niet vervangbaar.
''Hier in de bergen leef ik weer op. Gelukkig maar, want ik ben niet vervangbaar.''
Toch hoop ik keihard dat het groene race monster nu niet echt is overleden. Zonder creditcard en uhm zonder rijbewijs kan ik geen vervangend vervoer regelen en kom ik hier dus niet weg. Vannacht is het volle maan en ga ik bidden dat dit prachtige natuur fenomeen de auto met positieve energie instraalt en het beestje weer als vanouds gaat rijden. Morgen is het zondag en ga ik even lekker niks doen, behalve keihard van de natuur genieten.
Lees hier hoe m'n solotrip afloopt. En bekijk hier alle foto's van m'n avontuur.