'Het is gewoon een blik toch?' terwijl Thomas de woorden uitspreekt, knal ik van binnen uiteen. Hij voelt de explosie meteen en pakt m'n handen beet. De tranen stromen over m'n wangen. Wat was dat? Waarom raakten zijn woorden me zo intens? Ik voel ineens een enorme leegte die ik niet kan plaatsen en bijna niet kan verdragen. 'Je ego hield zich ergens aan vast Chan, nu kan het weer stromen,' beantwoord Thomas m'n vraag zonder dat ik die hardop zei. 'Wat ben je mooi, zo ontzettend mooi.' Thomas kijkt me stralend aan, maar ik heb moeite om z'n liefde te kunnen ontvangen. Ik moet nog wennen aan de leegte die er zojuist is ontstaan. Is het de ruimte die ik nodig heb om m'n boek eindelijk te kunnen voltooien? Om eindelijk m'n eigen werk de wereld in te smijten?
'Toevallig' kreeg ik vandaag ut het niks een mailtje van iemand die ik ooit interviewde. 'Ik heb je site gelezen: wauw wat een verhaal en wat een mooie platen maak je. Misschien is onze nieuwe conceptstore 'basecamp' iets voor je!' Het universum reageert altijd meteen als ik iets wens/ uitspreek, manifesteren is zo'n beetje m'n tweede natuur. Eergisteren sprak ik uit dat ik me helemaal niet irriteer aan Thomas. ik vergat even dat het universum het woord 'niet' niet kent en dus ontstaan er sindsdien allemaal situaties waardoor ik me irriteer aan hem. Vet irritant. Ik wens dat we het weer super leuk hebben samen. Dat ik weer bakken energie heb, zodat we samen avonturen kunnen beleven. Ik wil zoo graag op avontuur met hem. Daar zijn we allebei voor in de wieg gelegd of voor in de hangmat in Thomas z'n geval.
Hij ligt voor me in z'n iconische rood/gele hangmat te slapen. Hij ziet er gekwetst uit en daar baal ik van. Ik wil hem juist in z'n kracht zetten en laten stralen, laten voelen dat hij er niet alleen voor staat. Lief universum wil je me de juiste wijsheid geven hoe ik dit moet doen. , Vul hem met liefde', hoor ik echt meteen liefdevol door m'n hoofd galmen. Ik pak de hartvormige steen uit m'n tasje die ik net vond toen ik even alleen naar een meer liep. Op de steen teken ik een hart met daarin de tekst ChaThó. Laten we ons eigen kasteel bouwen lieve Thomas Ik was net even voor het eerst alleen tijdens deze vakantie en vond er geen pest aan zonder jou.
Het leven is zoveel minder (kleur)rijk zonder hem. Het is gewoon inhoudloos. Dan is het ineens gewoon langs een meer zitten in Frankrijk.. Met Thomas zijn, geeft me zo'n rijk gevoel. Dat is onbeschrijflijk. Zijn aanwezigheid is zo zo waardevol voor me. Ik hoop dat dat andersom net zo is. Laten we alsjeblieft altijd onze harten openhouden voor elkaar. Ook als het minder gaat. Juist in de duisternis ligt ons goud verborgen. Moge het licht in ons het goud vinden. Amen.
'Hoe ga je me in de toekomst behandelen?' Thomas duwt me weg en kijkt me ijskoud aan. Er is niks over van het warme gevoel dat ik net nog had toen ik tegen hem aanlag in de hangmat. Ik schiet meteen in de verdediging. Zijn woede groeit. De mijne ook. Eigenlijk wil ik uit de hangmat springen. Z'n enorme stemmingswisseling beangstigd me. Toch blijf ik in de hangmat tegen hem aan zitten en probeer m'n angst de baas te worden. Het is slechts een emotie die er gewoon mag zijn. ,Met liefde,' antwoord ik, maar door m'n woede hebben m'n woorden niet de juiste lading. Er volgt een woordenwisseling. 'Kijk, ik ben niet boos. Het is pijn die je ziet. Ik stel me open voor je en jij begint meteen te trappen,' vervolgt Thomas z'n verhaal. Ineens zie ik mezelf liggen, gekwetst, bang. Er is niks naarders wanneer je je geliefde op dat moment, als je je gekwetst en bang voelt, aanvalt. Dat is liefdeloos en zo wil ik niet zijn.
Ik kijk naar de sterren boven ons die inmiddels zichtbaar zijn geworden. Het licht. Waar is het licht in deze duisternis? 'Hey, zo gaat het niet werken als we elkaar aanvallen. laten we afspreken dat als een van ons twee zich zo voelt dat de ander luistert, hoe moeilijk of kwetsbaar dat ook kan zijn, en vervolgens als een moeder zegt: hey stil maar, het is okee, ik ben er voor je.' Thomas tovert het licht tevoorschijn met een deken van liefde en pakt mijn hand beet. ,Ja, je hebt gelijk,' antwoord ik. Ik voel de rust terugkeren. We kruipen weer dicht tegen elkaar aan. ,Het verlies van m'n moeder zit in elke cel Chan.' De tranen stromen over m'n wangen. Ik wil elke gekwetste cel van z'n lichaam opvullen met liefde. Deze man heeft onbeschrijfelijke pijn moeten leiden als kind en weet zelf heel goed hoe hij daarmee moet dealen door voluit te leven. Wie aan zijn leven komt, op een negatieve manier, wordt streng toegesproken. En terecht. Hij heeft hiervoor geleden én gestreden. Hij heeft zichzelf, zonder hulp, iedere keer uit de meest duistere donkere krochten getrokken. Van kinds af aan al.
Vanuit het niets voel ik ineens 'de juiste' woorden opborrelen. 'Hoe durf je me te vergelijken met anderen. Hoe durf je te denken dat ik je zal trappen als je op je kwetsbaarst bent!' de woorden komen ineens vanuit m'n tenen. Alles wat ik heb meegemaakt, heeft ervoor gezorgd dat ik kan dealen met zijn pijn. Omdat ik dezelfde soort pijn heb mogen ervaren. En ook zelf gestreden heb om een leven te creëren zoals ik dat voor me zag. Het is geen wonder dat onze paden zijn gekruist en dat we hier nu samen in de hangmat liggen. 'Oh mijn god, oh mijn god!' Thomas trekt me stevig tegen zich aan en huilt tranen van geluk. 'Dank je wel. Dank je wel.' We knijpen elkaar zowat fijn. En genieten van de sterrenhemel boven ons en de Franse muziek die uit het muziekboxje op de grond galmt.
Ik voel een enorme rust. Het is ons gelukt om in de duisternis ons goud te vinden. Hier met hem onder de sterrenhemel liggen, is goud waard. dat we deze berg hebben overwonnen, is magistraal. We hebben onze diepste pijnlijkste plekken aangeraakt om ze vervolgens met liefde te verzorgen. Als we even later naar bed gaan, pak ik m'n dagboek erbij. Wat heb ik eerder vandaag ook alweer opgeschreven? Waar had ik om gevraagd? In het lichtschijnsel van de zaklamp lees ik de woorden die ik een paar uur eerder opschreef. De tranen stromen over m'n wangen. Zodra Thomas z'n hoofd op z'n kussen heeft gelegd begin ik voor te lezen uit m'n eigen dagboek. Bij de tweede zin wordt m'n keel dichtgeknepen. Terwijl de tranen opnieuw over m'n wangen glijden, lees ik door. 'Moge het licht in ons het goud vinden.' Het is precies dat wat er zojuist was gebeurd. De pure liefde tussen ons is goud waard. Ik zal dit goud voor altijd met heel m'n hart koesteren. Dank je wel Thomas voor je prachtige, prachtige zelf.
