In de lente van 2019 reed ik in een 25 jaar oude Suzuki Swift naar de Franse Alpen. Totaal niet gepland, maar m’n onderbuik gevoel zei dat ik daarheen moest. De bergen riepen me. Ik kon er niet onderuit, het gevoel was zo immens sterk. Ik wist precies naar welke bergen: de Glacier Blanc in de Franse Alpen. Een prachtig massief in National Parc Ecrins. De witte gletsjer bestijgen. Een tocht die ik als klein meisje met m’n wijlen vader had bewandeld. Ik wilde weer omhoog. Alleen. Zonder plan. Gewoon de ene voet voor de andere zetten. (Lees hier het hele verhaal)
Ik wilde weer omhoog. Alleen. Zonder plan. Gewoon de ene voet voor de andere zetten.
Het werd een levensgevaarlijke tocht, want door het koude lente weer lag er nog flink veel sneeuw. Toen ik tot m’n knieën (gehuld in spijkerbroek) op de gletsjer stond, hoorde ik een oorverdovend gedonder op me afkomen. Ik ben nog nooit in m’n leven zo vreselijk bang geweest als op dat moment dat ik de lawine op me af hoorde denderen. Als kersverse moeder was ik niet bereid om daar op dat moment te sterven en ik smeekte alles om me heen om me te laten leven.
Schietgebedje
Ineens kalmeerde de golf van sneeuw en werd het oorverdovend stil. Ik weet nog hoe hard ik me een weg terug baande uit de sneeuw. Terug naar vaste grond. In gedachten een miljoen schietgebedjes heb gedaan en het goddelijke universum op m’n blote knieën heb bedankt. ‘Ga terug en ga schrijven over het buitenleven,’ hoorde ik een ‘stem’ zeggen. Ga leven op jouw manier. Doodzonde als je dat niet doet.
Ga leven op jouw manier. Doodzonde als je dat niet doet.
De dood
Het voelde eigenlijk alsof de berg me toesprak, als een soort van strenge vader. Die tocht werd letterlijk het keerpunt in m’n leven. Tijdens de tocht naar beneden bedacht ik me hoe goed het me deed om eens echt stil te staan bij het overlijden van m’n ouders. Ik realiseerde me dat ik nooit echt had gerouwd, maar gewoon als een malle had doorgewerkt. Standje overleven en er vooral niet aan denken. Maar toen ik moeder werd, slapeloze nachten ervoer en vaak uit het niks woest kon worden, wist ik dat er iets ontzettend zat te wroeten en wringen van binnen.
Daar in de bergen, zonder alle prikkels van een drukke stad, kon ik ineens goed voelen hoe het echt voelt om te leven. Om helemaal aan te staan en te voelen dat je de wereld aan kunt. Wat er ook op je pad wordt gesmeten.
Daar op de Glacier Blanc heb ik tranen met tuiten gejankt, maar ervoer ik vooral een immens gevoel van liefde voor het leven. Daar in de bergen, zonder alle prikkels van een drukke stad, kon ik ineens goed voelen hoe het echt voelt om te leven. Om helemaal aan te staan en te voelen dat je de wereld aan kunt. Wat er ook op je pad wordt gesmeten. Ik voelde dat ik wilde leven vanuit een enorme dankbaarheid, een soort genade. Iets had tenslotte net besloten dat ik hier nog even op deze aardkloot door mocht lopen, maar wel met een duidelijke missie.
Besluit
Daarom schrijf ik deze verhalen die gaan over mijn bergtochten, de zoektocht naar m’n eigen ikkie, de wonderen die gebeuren wanneer je besluit je eigen weg in te slaan. Mensen die zomaar vanuit het niks op het juist moment verschijnen en je verder helpen. Dit ervoer ik tijdens m’n tochten in de bergen, maar ook hier in Rotterdam toen ik mijn foto’s van de bergen ging verkopen of exposeren.
Ik geloof er heilig in dat wanneer jij besluit vanuit je hart te gaan leven, dat de weg compleet vrij wordt gemaakt om dat pad te kunnen bewandelen.
Ik geloof er heilig in dat wanneer jij besluit vanuit je hart te gaan leven, dat de weg compleet vrij wordt gemaakt om dat pad te kunnen bewandelen. Ik voel me op die momenten zielsgelukkig en ik denk dat dat is wat we hier op aarde moeten bereiken. Zielsgelukkig zijn: doodzonde als je dat niet bent.
‘Wees geen eenheidsworst, maar volg je eigen (berg)pad,’ was ooit mijn vaders mantra en is nu de mijne.
Ode
De verhalen die ik uitgeef, zijn een ode aan het leven. Mijn moeder vocht 8 jaar van d’r leven tegen kanker en verloor het leven op 45 jarige leeftijd. Mijn vader stapte op 48-jarige leeftijd uit het leven. Beiden doodongelukkig. Daar heb ik mijn lesje wel van geleerd en die les wil ik dolgraag doorgeven aan zoveel mogelijk mensen.
Chantal Lindsen
Samen met mijn dochtertje Rosalie (5 jaar), die ik sinds haar geboorte opvoed in co-ouderschap, woon ik (Chantal, 39 jaar) in een knus houten huisje aan de rand van de stad. Samen met haar heb ik ook al een aantal wandeltochten gemaakt, waaronder in Parc des Ecrins waar we zelfs samen het nieuws haalden toen een journalist ons ‘toevallig’ tegen het lijf liep in de bergen.
Toeval
Ik kan echt een heel boek wijden aan alle ‘toevalligheden’ die op m’n pad zijn verschenen toen ik besloot geregeld naar de bergen af te reizen en daarover te gaan schrijven en m’n analoge foto’s van de bergen te gaan verkopen. Ondanks dat het stoplicht altijd op groen lijkt te staan als ik dat pad volg, ben ik ook nog vaak geneigd om weer het gebaande pad te betreden zodra ik het toch spannend vind worden. Ik vind het echt een uitdaging om in deze maatschappij waarin ons toch wel behoorlijk wordt voorgekauwd hoe je dient te leven, een volledig authentiek leven te leiden.
Mijn leven gaat echt niet altijd over rozen en ik ben echt vaak keihard op m’n bek gegaan. M’n verhalen zijn dus zeker niet een en al rooskleurig, maar eerlijk en rauw. De verhalen komen regelrecht uit m’n dagboeken (allemaal met de hand geschreven), niet bedoeld om ooit gepubliceerd te worden. Totdat een geheel onbekende ooit eens tegen me zei ‘goh ik zie jou hier altijd in dit koffiezaakje zitten schrijven in je schriftje, werk je soms aan een boek?’ Toen viel het kwartje en dacht ik: oh god ja, ja man ik werk aan een boek.
