M'n maag heeft het er moeilijk mee dat we vandaag een serieuze top gaan beklimmen. Wil ik dit? Kan ik dit? Gisteravond zijn we na een waanzinnige wandeltocht neergestreken op een magnifieke slaapplek waar geen hond te bekennen was, behalve een schapenkudde die zo door ons tentenkamp heen denderde. Gelukkig heb ik de foto's nog anders zou je er geen reet van geloven. Ik kon mijn eigen ogen ook nauwelijks geloven toen ze echt vanuit het niks zo tussen onze tenten liepen.
Lees verder onder de foto's.
De tocht gisteren was mooi. Fysiek niet te zwaar, mentaal wel. Vanuit het niks huilde ik tranen met tuiten toen een van de Rewilders over m'n ouders begon. Ik zette juist op dat moment een stap waarbij ik vroeger m'n vaders hand nodig had gehad. Ditmaal bleef die hand uit en moest ik zelf klimmen. Ik ben groot genoeg om dat te kunnen, maar het oude zeer zat er blijkbaar nog. Gelukkig was er alle ruimte om dat verdriet eens los te laten. Ik huilde. Onbedaarlijk. Kon niet stoppen. Samen bleven we zitten. ,,Huil maar net zolang je wilt.''
Bij elke stap die je zet, pellen de bergen de laagjes van je ego af, zodat je tot de kern komt. Bij je ziel. Alles wat daar zit, is okee, mag er zijn.
Sjeetje heftig was het man, maar ook mooi. Ik denk dat dit stiekem was waar ik op hoopte als ik deze trip zou maken. Wandelen in de bergen helpt zo goed bij rouw. Het is niet de eerste keer dat ik dat ervaar. Tijdens mijn eerste solotrip in de alpen ervoer ik hetzelfde. Het is hier in de bergen zo puur. Bij elke stap die je zet, pellen de bergen de laagjes van je ego af, zodat je tot de kern komt. Bij je ziel. Alles wat daar zit, is okee, mag er zijn. Waar je dit in de stad onder laagjes fancy kleding en fancy spullen kunt verstoppen, kun je dat hier niet. Moet je overigens ook niet willen. Juist dat is schoonheid. Je ware zelf zijn.
Lees verder onder de foto's.
De groep was al ver voor ons uitgelopen, maar wachtte gelukkig even verderop totdat mijn huilbui voorbij was. Met knalrode ogen sloot ik weer aan. Nick durfde ik nauwelijks aan te kijken. Ik schaamde me. Die stoere chick was in duizenden stukjes kapotgeslagen. Door een mokerslag van een rotsblok. Voor m'n gevoel was ik helemaal niks meer waard. ,,Wat was er aan de hand net?'' vroeg Nick. ,,Ik stortte even helemaal in,'' antwoorde ik beschaamd. ,,Ah mooi man.'' Mooi? Ja, okee mooi wel. Nick z'n broer keek me indringend aan. Plukte een bloem en stak die achter m'n oor. ,,Zo even wat flowerpower.'' Er verscheen weer een glimlach op m'n gezicht. M'n verdriet werd omarmd door de groep en juist daardoor kon ik verder.
Kwetsbaar
Is dat niet wat we wat vaker mogen doen? Onze kwetsbaarheid laten zien. Hier in de bergen vallen de maskers af. En dan ervaren dat je er alsnog mag zijn, er nog altijd toe doet, dat is een wonderbaarlijke ervaring. Ik zou willen dat we in de stad ook zo door het leven zouden kunnen gaan. Maar daar hebben we teveel om ons achter te verschuilen: mooie appartementen vol met waardeloze meuk die we denken nodig te hebben, mooie auto's ramvol vernuftige apparatuur, mooie laptops die vervangen worden wanneer er een nieuwere versie is en ga zo maar even door. Doodzonde man.
Lees verder onder de foto.
Bagage
Enfin, na een flinke portie havermout voel ik me iets zelfverzekerder om weer op pad te gaan. We gaan eerst richting een berghut lopen, waar we onze bagage achter zullen laten. Zo nerveus als dat ik net nog was, zo blij voel ik me nu. Ineens besef ik me dat het weleens de leukste dag kan worden. Eindelijk even echt klimmen en klauteren. Met handen en voeten. Hoe eng ook, dat vind ik het leukste wat er is. Rugzak af en klimmen. Zonder spullen, zonder emotionele zware bagage. Die heb ik gisteren al lekker achter me gelaten. Ik denk dat ik zo omhoog klim vandaag.
