Het houtvuur knettert in de ingebouwde houtkachel van ProTipi. Ik heb net een extra blok brandhout in de kachel gegooid. Bij het openen van het deurtje kwam een enorme golf warme lucht de tent in, zo lekker. Buiten is het fris. Het is begin januari. M'n vriend is even douchen in het nabijgelegen douchehok.
Op een ander gezin na zijn we de enigen hier op deze plek in het dicht begroeide bos. Iets verderop is het hippe Winter Woods waar witte Yurts zij aan zij staan. Door de vele regenval is het een natte bende. De verzadigde grond krijgt het water niet weggezogen.
Gisteren toen we met onze fiets aankwamen bij het Drenthse Bos begon het avontuur al voordat we überhaupt de Tipi hadden bereikt. ''Waar lopen jullie dan?'' vroeg de eigenaar van Tipiskamperen. We keken om ons heen. ''Uhm bij een autopad in het bos dat helemaal blanc staat,'' antwoordde m'n vriend door de telefoon.
We besloten langs het verharde pad te lopen, over het knalgroene mos. Sompig, maar beter dan die centimeters diepe plas. Al was het een hele uitdaging om door het onverharde pad te ploeteren met onze fietsen. Over takken en boomstammen en zelfs over mini slootjes.. Gelukkig hadden we allebei Gore-tex wandelschoenen aan anders hadden we allebei doorweekte sokken gehad.
Regen
Ook onze regenpakken waren geen overbodige luxe. Jarenlang heb ik met een goedkoop pak de regen getrotseerd, maar onlangs kocht ik een tweedehands gloednieuw regenpak van Haglofs via Vinted. Ik koop niks nieuw. Op Vinted vind je voor een veel betere prijs zelfs kleding waar het prijskaartje nog aanhangt, zoals ook mijn Haglofs Gore-tex regenpak. Waarom nieuw kopen als alles er al is? Houd je weer geld in je zak voor avonturen zoals deze.
Ik geef sowieso liever m'n geld uit aan zaken die een ervaring opleveren in plaats aan spullen. Sinds ik in een klein houten hutje woon, heb ik ongelofelijk veel spullen weg moeten doen. Gewoon omdat het simpelweg niet past. Ook meubels van mijn wijlen ouders heb ik weggedaan.
Dat was echt het moeilijkste, maar het beste ooit. Spullen dragen energie en kan onbewust aan je vreten. Ik kom er gaande weg steeds meer achter, dat ik het beste ga op zo min mogelijk spullen. En dat voor iemand die echt een fervent liefhebber van spullen is!
Afgelopen jaar heb ik ongelofelijk veel lol gehad om het feit dat ik van m'n kledingverslaving af probeerde te komen. Zodra ik me maar een beetje kut voel, koop ik kleding. Dat zit zo bizar erg in m'n systeem, maar eindelijk herken ik het. Maar goed, kom er dan maar eens vanaf. Dus verkocht ik m'n kleding op Vinted. En zodra er weer wat geld binnenkwam, kocht ik weer net zoveel via het zelfde platform. Steeds verwonderde ik mezelf over de hoeveelheid kleding in m'n kledingkast. Hoeveel shirts, vesten en truien heeft een mens wel niet nodig?
Maar ik houd echt heel erg van kleding. Mijn allereerste bijbaantje was bij de Sting op de Korte Lijnbaan en na een eerdere burn-out probeerde ik weer op te krabbelen bij een heel leuke boetiek genaamd Sister Moon op de Nieuwe Binnenweg. Heerlijk vond ik het om klanten in een nieuwe outfit te hijsen, het deed ze vaak zo goed. En mij ook. Maar nooit voor lang. Schoonheid zit van binnen.
Je moet je ziel voeden door dingen met je eigen handen te creëren.
Als ik niet lekker in m'n vel zit, letterlijk en figuurlijk weet ik dat ik moet gaan sporten en dat gevoel niet moet verdoezelen met kleding. Ik kan me echt verwonderen over de maatschappij waarin hele levens met zo ongelofelijk veel opsmuk worden opgeleukt. Je moet je ziel voeden door dingen met je eigen handen te creëren. Althans, dat geldt voor mij. Ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken.
Houtvuur
Het houtvuur voor m'n neus verwarmd mijn lijf. Eigenhandig opgestookt. Dat geeft voldoening. De pen die ik over m'n papier laat glijden waarmee ik een tekst creëer, vervuld m'n ziel met vreugde. Hier in de Tipi waar geen spullen staan, heb ik geen afleiding en kan ik me dus lekker focussen op het schrijven, heerlijk. Ik kijk om me heen: twee matjes, twee houten stoeltjes en twee houten kisten met eetgerei en natuurlijk een houtkachel. Zo simpel. Hoeveel heeft een mens nou eigenlijk echt nodig?
M'n vriendje stapt binnen en drukt een kus op m'n lippen. Ja liefde, liefde hebben we absoluut nodig. Wat was het heerlijk om hier samen op de grond onder dikke wollen dekens tegen elkaar aan te ontwaken. Het was ijskoud. Gelukkig is mijn vriend geen kantoorpikkie en stapte hij vanmorgen zonder mokken de ijskoude tent in om het vuur aan te maken en een warm nest voor me te creëren. Hoe puur wil je de liefde hebben.
Dat we elkaar tegen het lijf liepen, is zowel een toevalstreffer als een schot in de roos.
Voorafgaand aan ons avontuur had hij bij Theemaas in Rotterdam heerlijke verse koffiebonen gehaald. Met zijn koffiemaler maalde hij vanmorgen de bonen fijn. Hier krijg je niks voor niets. ,,Van malen krijg je het ook warm Chan,'' grijnsde hij. Hij is een buitenmens puur sang, klimt dagelijks in bomen voor zijn werk. Dat we elkaar tegen het lijf liepen, is zowel een toevalstreffer als een schot in de roos.
Dit is ons allereerste meerdaagse buitenavontuur. Op de fiets naar natuurkamping Uteringen in Drenthe. Door de stromende regen en harde wind, 17 kilometer naar een Tipi gefietst. Hij op z'n Santos trekfiets, ik op een doodnormale stadsfiets met krat voorop waarin ik een wollendeken en m'n rugtas met kleding had zitten. Hij 14 versnellingen, ik geen.
M'n kont leek wel in vuur en vlam te staan, maar ik zette stug door.
Hij fietst elke dag bijna 40 kilometer en is wel wat gewend. Ik zo'n 10 tot 15 kilometer, opgedeeld in stukken. Gisteren fietsten we vanaf het treinstation in Assen richting Uteringen over kilometers lange rechte fietspaden langs boeren velden, de regen striemde in m'n gezicht. Ik was dankbaar voor m'n goede regenpak en de immer stralende glimlach van m'n vriend. ,,Kom op Chan, klein stukje nog.'' M'n kont leek wel in vuur en vlam te staan, maar ik zette stug door.
Storm Henk had heel wat takken op ons pad gesmeten, maar desondanks wist de trein en onze tweewielers en natuurlijk onze eigen wilskracht ons bij Tipi te brengen. Met de auto was het zeker een stuk minder avontuurlijk geweest. Bij aankomst op het kampeerterrein zag ik meerdere auto's staan. ''Voor luxepaarden'', zei ik gekscherend.
Fit
M'n vriend en ik hebben geen auto. Toen z'n baas hem onlangs een elektrische auto bood, sloeg hij die lachend af. Niet nodig vond hij. Hij is bizar afgetraind. Doet hij niks voor, behalve niet toegeven aan de geneugten van het leven. En bewegen, heel veel bewegen. Dan ben je zo fit als een hoentje en zelden chagrijnig.
Microdosis
En dus kwamen we op dag 1 lekker in beweging door een lekkere boswandeling te maken. Om de wandeling nog intenser te ervaren, namen we een microdosis. Voor mij de allereerste keer en dus vond ik het rete spannend. Natuurlijke drugs had ik nog nooit op en ik wist niet wat ik moest verwachten. Zouden de bomen gaan dansen, zou ik ineens allemaal ingevingen krijgen, zou ik me ineens heel naar gaan voelen? Ik wilde het graag een keer ervaren.
Door de vele regenval werd de tocht in het bos nog avontuurlijker dan normaal. Hele delen van het pad stonden blanc en de bewegwijzering, stenen met daarop witte pootafdrukken, waren vaak ver te zoeken. Maar we bleken een goed team en wisten puur op gevoel toch wel onze weg terug te vinden.
Het voelde alsof iemand de knop van m'n kop een halve slag terug had gedraaid.
Rust
We hadden genoeg eten en drinken bij ons en natuurlijk onszelf en met hem heb ik eigenlijk weinig nodig om het naar m'n zin te hebben. We genieten gewoon zo kneiterveel van elkaars aanwezigheid en liefde. En die microdosis maakte m'n hoofd een stuk rustiger waardoor ik me veel beter kon focussen op al het natuurschoon om me heen. Echt heerlijk! Alsof iemand de knop van m'n kop een halve slag terug had gedraaid. Het viel me nu pas op hoe druk mijn hoofd het kan hebben. Ik weet niet beter, maar als je ineens anders ervaart, denk je: ow kan het zo ook!
M'n pen vloog echt over het papier, heerlijk! Ik wist echt precies wat ik wilde zeggen en klapte het zo op papier. Hoofd uit, hart aan.
De dag erna werkte de microdosis nog door. Ik wilde graag een voornemen voor 2024 op papier zetten en verbranden. Ik wist de tekst zonder na te denken op papier te schrijven. M'n pen vloog echt over het papier, heerlijk! Ik wist echt precies wat ik wilde zeggen en klapte het zo op papier. Hoofd uit, hart aan.
Ik weet wat ik wil doen, dat wist ik al lang, alleen durfde ik de stap nog niet echt te zetten. Er vol voor te gaan, maar dat is natuurlijk de enige manier. Immer gerade aus. Niet laten afleiden door spullen, zaken die er niet toe doen en vooral goed bedoelde adviezen van mensen die verre van het leven leiden zoals ik dat wil.
Toeval
Het 'toeval' wilde dat ik nadat ik m'n voornemen had verbrand een uitgebreid bericht via Vinted kreeg van een dame die wandelschoenen van me had gekocht. Met de schoenen die bij mij stof stonden te happen, gaat zij opkrabbelen van een zware operatie. Ze miste het buitenleven. Ik had bij de verkoop een kaartje gedaan met daarop ook mijn website adres. 'Ik heb je website bekeken en kreeg nog meer zin om weer lekker buiten op avontuur te gaan, dank je! Mijn motto is: een dag niet buiten, is een dag niet geleefd. Dank je wel voor de schoenen!'
Ik kon m'n ogen niet geloven toen ik haar bericht op Vinted las. Mijn moeders motto was: een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Nu leg ik met haar camera lachend het buitenleven vast. En hoop anderen ermee te inspireren ook lekker naar buiten te gaan, want dat doet de mens goed. Mij in ieder geval wel.
In dat prachtige bos kwam ik weer helemaal tot leven. We hebben zoveel gezien: bijzondere paddenstoelen, prachtige bomen. Gewoon lekker door dat bos heen banjeren, van de paden gaan, over boomstammen klauteren, over plassen springen, dan voel ik gewoon dat ik leef.
We hebben ook nog takken van een Douglasspar geplukt. Daar kun je thee mee zetten. En echt goddelijke thee weet ik nu. Als je een slok neemt, proef je het hele bos in je mond. Zo lekker. Ik wil nog wel een aantal takken meenemen, zodat ik er thuis ook nog van kan genieten.
Wat vooral echt heel lekker is, is om na een dag buiten bij een houtkachel neer te ploffen. Samen eten te maken die je gewoon kookt op de kachel, een fles rode wijn en verder niks behalve elkaar. Het is zo puur, zo simpel, je hebt alle tijd voor elkaar, omdat er gewoon geen afleiding is.
Goede gesprekken in het oranje licht van het houtvuur. Gloeiende wangen en lekker loom tegen elkaar aankruipen. De regen tikte tegen de tent. De hemel huilde, maar niet om ons. Lekker oer-hollands winterweer. Ik lachte. Naast me zat een prachtig mensen Mens. Ik genoot zo enorm van het samen zijn. Dit moment komt nooit meer terug. Ichigo-ichi. Ik zal het voor altijd in m'n hart dragen.
Simpel
''Ik zou hier wel de hele winter zo kunnen zitten. Ja niet alleen, wel met jou dan erbij natuurlijk.'' Bij het horen van die woorden, keek ik m'n vriend gelukzalig aan. ,,Ja, ik ook met jou. Ik kan hier wel aan wennen.'' Het leven in deze tent is zo heerlijk simpel. Het geeft me zoveel rust.
Ik besloot ter plekke thuis nog meer weg te doen, nog verder versimpelen. Een houtkachel in m'n houten huisje bouwen. Men wat is dat ongelofelijk lekker zeg. M'n konen gloeide elke avond als een malle. Ik word toch al snel rood, maar nu helemaal.
M'n vriend houdt echt van koken en heeft elke avond een heerlijke maal op schoot getoverd. En 's morgens een bak met warme havermout van het houtkachel. Een houtkachel, bos en een tipi is alles wat je nodig hebt voor een heerlijk onvergetelijk avontuur samen met de mensen die je liefhebt.
